Croissantjes

“Het begon met een groepje meiden dat graag croissantjes wilde bakken. Tijdens het bakken en later koken of knutselen, kwamen de gesprekken vanzelf op gang. Nu is het een vaste groep. We praten elke week. Ik geef ze die aandacht heel graag en hoop dat ik ze maatschappelijk een beetje kan bijstaan.”

Heimwee naar Utrecht

Aan het woord is Karima, al bijna 30 jaar woont ze in Kanaleneiland. Karima’s vader werkte in Frankrijk en België voor hij zich settelde in Nederland. Karima groeide op in een Gelders dorp, en daar is ze blij mee want zo kreeg ze veel van de Nederlandse cultuur mee.

Nu de kinderen wat groter worden, is er ruimte om ook andere kinderen en jongeren te helpen.

Haar vader kreeg echter heimwee naar Utrecht en zo kwam ze hier terecht. Ze trouwde vroeg, koos bewust voor een groot gezin, kreeg vijf kinderen en stak haar ziel en zaligheid in hun opvoeding. Nu de kinderen wat groter worden, is er ruimte om ook andere kinderen en jongeren te helpen.

Veel stress

“Als je me vraagt naar gezondheid, dan durf ik te zeggen dat de psychische klachten in Kanaleneiland het grootst zijn. Er is veel stress. Mensen hebben depressieve gevoelens. Veel mensen zijn laag opgeleid. Ze verdienen weinig geld of leven van een uitkering. Hun kinderen groeien op en willen vaak dure spullen; merkkleding, al vroeg een auto.

Er zijn veel opvoedproblemen, ook met meisjes. Ouders zijn bang voor roddels over hun dochters.

De maatschappij verandert snel. Het geeft spanningen binnen het gezin, tussen partners maar ook tussen ouders en kinderen. Er zijn veel opvoedproblemen, ook met meisjes. Ouders zijn bang voor roddels over hun dochters. Al deze problemen uiten zich in hoofdpijn. In spierpijn. Therapeuten zitten vol. Massagepraktijken zitten vol. Alles loopt letterlijk en figuurlijk vast.

De mooie dingen plukken

Ondanks alle problemen woon ik graag in Kanaleneiland. Ik ben echt een stadsmens, ik hou van de diversiteit aan mensen. Ik mis wel eens de autochtonen hier. Tijdens mijn kindertijd in Gelderland heb ik veel van ze geleerd. Ze maken bijvoorbeeld minder onderscheid tussen de kinderwereld en de grote mensenwereld dan wij Marokkanen. Ik hou ervan om de mooie dingen te plukken van de culturen om me heen.

Wat ik wel weet is dat ik graag betrokken ben, bij alle kinderen die ik tegenkom.

Zelf heb ik bijna geen geheimen voor mijn kinderen. Mensen vragen me wel eens of dat verstandig is. Ik weet het niet. Wat ik wel weet is dat ik graag betrokken ben, bij alle kinderen die ik tegenkom. Ik vind het contact met kinderen vaak leuker dan het contact met volwassenen. Een slecht kind bestaat niet, elk kind is super.

Praten helpt

De jeugd heeft mijn speciale aandacht. Ik wil de schakel voor ze zijn, tussen de verwachtingen van thuis en de dagelijkse realiteit. Ik wil dat meiden zich bewust zijn van de waarde van hun lichaam. Stiekem seksualiteit ontdekken is leuk, maar niks mag jou aanraken als je dat zelf niet wil. Ik kan dat vanuit mijn geloof en cultuur heel goed bespreken. En ik merk; hoe meer je erover praat, des te meer word je je bewust van de keuzes die je hebt.

Ik zie mezelf als een vertrouwenspersoon, ik weet de weg en kan doorverwijzen.

Ik kan de cultuur niet in één dag veranderen, en zou ook niet willen dat meisjes heel gemakkelijk hierin worden. Maar ik wil wel dat het minder spanning oplevert in de gemeenschap. Ik zie mezelf als een vertrouwenspersoon, ik weet de weg en kan doorverwijzen. Wanneer mensen zelf de weg niet weten zie je vaak dat ze alleen maar dieper en dieper de put in gaan, of de criminaliteit, of de gekte.”