Kom binnen. De thee staat al klaar. Met lekkers erbij. Gekregen van een vriend die in Amerika was. Het is een Afghaanse specialiteit; gesuikerde amandel. Kom zitten, of nee, wacht. Ik speel eerst een liedje voor jou. O, sole mio. Een Italiaans liefdeslied. Maar vandaag, voor jou, in mijn taal.
Achttien jaar onzekerheid
Muziek maken houdt mij op de been. Een van mijn laatste concerten stond in het teken van licht. Er schijnt altijd nog ergens een beetje licht. Je moet er soms heel erg naar zoeken.
Ik leef al achttien jaar in onzekerheid. Omdat ik nog steeds geen verblijfsvergunning heb. Mijn vrouw en vier kinderen wel. Zij hebben sinds twee jaar een Nederlands paspoort. Ze wonen in een mooi huis in Houten. Ik woon in het AZC in Utrecht.
Donderdag is stempeldag
Het is niet makkelijk om gescheiden te leven. Ik kom vaak naar Houten. Deze donderdag ook. Donderdag is een lastige dag. Om twaalf uur haal ik onze jongste zoon uit school. Dan eten we wat en breng ik hem weer terug. Daarna ga ik naar het AZC. Donderdag is stempeldag. Dan moet je je melden. Altijd spannend. Je weet nooit wat je te wachten staat.
Nieuwe kamer
Laatst kreeg ik te horen dat ik naar een kamer voor twee personen moet. Dan kan ik niet meer rustig muziek maken. Ik heb geen idee waarom ik moet verhuizen. Ik krijg geen antwoord op mijn vragen. Zo gaat het al heel lang. Er gebeuren dingen die ik niet begrijp.
Waar is mijn plek?
Gisterenavond hadden we het op de Nederlandse cursus over de plek. Plek is een goed woord. Ik zoek mijn plek al achttien jaar, maar heb het nog niet gevonden. Dat geeft onrust. En stress.
Ik zoek mijn plek al achttien jaar, maar heb het nog niet gevonden.
Hoe het komt dat ik nog geen verblijfsvergunning heb? Ik werkte bij de Nationale Garde in Afghanistan. Dat is onderdeel van de Staatveiligheidsdienst. Het onderdeel waar ik werkte heeft niets met mensenmishandeling te maken.
Muziek maakt blij
Ik mag niet werken en dus zoek ik afleiding. Die vind ik in de muziek. Ik speelde met de Band Zonder Verblijfsvergunning. De eerste keer dat we in een restaurant optraden, zag ik mensen blij worden. Dat was fijn om te zien. En ik vergat even in welke nare situatie ik zat.
Wij maakten muziek en mensen werden blij.
Spelen in Paradiso
In 2015 toerde ik met het Nederlands Blazersensemble. Dat was een mooie tijd. Wij maakten muziek en mensen werden blij. Het was de meest fijne tijd van mijn leven. Het laatste concert was in Paradiso. Ik had het bijna gemist. Ik had mijn beste pak aangetrokken, maar moest eerst nog naar het AZC.
Toen dacht ik aan Mandela. Die gaf ook niet op.
Het was stempeldag. Toen ik daar kwam, mocht ik niet meer weg. Het was belangrijk zeiden ze. Ik trilde helemaal. Ik wilde zo graag naar Paradiso. Zouden ze dit ook van mij afpakken? Het was een heel gedoe, maar uiteindelijk stond ik in Paradiso.
Geef nooit op
En toen wilde ik niet meer. Ik was van slag. Ik had gehoord dat ik het AZC moest verlaten. Waar moest ik dan naartoe? De dirigent zei dat ik toch het podium op moest. Toen dacht ik aan Mandela. Die gaf ook niet op.
Ik ging en zong en speelde. Een romantisch liefdeslied. Terwijl ik van binnen pijn voelde. En tranen.
Ik ging en zong en speelde. Een romantisch liefdeslied. Terwijl ik van binnen pijn voelde. En tranen. Dat was lastig. De dirigent vertelde mijn verhaal en mensen waren ontroerd. Ze steunden mij. Dat was heel fijn.
Onschuld bewijzen
Ik wil zo graag mijn onschuld bewijzen. Ik zou heel graag de burgemeester van Utrecht een keer willen spreken. Kun jij dat voor mij regelen? Of iemand die dit leest?
Ik wil zo graag bij mijn vrouw en vier kinderen wonen. Dat we weer een echt gezin zijn. Dat ik niet meer bang voor de donderdag hoef te zijn.’