Laura van Horik, schrijver bij Solgu

Openheid over ADHD

“Een diagnose! Op mijn negentiende bleek dat ik ADHD heb. Ik huilde van opluchting, alle puzzelstukjes vielen op z’n plek.”

“Ik heb nooit anders gekend. Mijn broertje kan wel zien. Als kind vroeg ik weleens of we een dagje van ogen konden ruilen.”

“Vanuit mijn kennis en ervaring heb ik een kinderboek geschreven over epilepsie. Als voorleesboek of om als kind zelf te lezen.”

“Het was moeilijk om mijn plekje in de maatschappij te vinden. Daarom voelt het fijn om deze kinderen te kunnen helpen.”

“Als iemand last heeft van chaos, vind ik het heerlijk om orde in die chaos te scheppen. Als ZZP’er kan ik betekenisvol werk doen.”

“Vanaf het moment dat ik een voet over de drempel zette bij mijn pleeggezin, was het goed. Het voelde veilig, de zon scheen.”

“Wat echt heeft bijgedragen aan de acceptatie van mijn beperking, is sporten. Dit gaf me een uitlaatklep en daardoor werd ik fitter.”

“Strafrecht en ik: het was liefde op het eerste gezicht. Misschien juíst wel door mijn verleden.”

“Je hoort een kindje huilen en beseft ineens dat het hele traject is gelukt. Alsof de wereld om je heen even verdwijnt.”