Meer zoekresultaten
Sporten is mijn uitlaatklep
Als ik iets heb geleerd, is het wel dat je wat van het leven moet maken. Ongeacht wat je hebt meegemaakt. Ongeacht jouw situatie. Je hebt er zelf invloed op.
Ik was elf jaar toen ik op de fiets naar een vriendinnetje ging. Haar broertje kwam op een speelgoedtractor naar buiten en reed per ongeluk tegen mijn fiets aan. Daardoor ben ik onderuitgegaan. Het leek heel onschuldig, maar de volgende dag begonnen de rugklachten. Ze werden steeds erger.
Ook kreeg ik uitvalsverschijnselen in mijn benen. Mijn huisarts dacht: een meisje van deze leeftijd kan nooit zoveel rugklachten hebben. Jaren heb ik te horen gekregen dat het tussen mijn oren zat. Nooit was er een reden om me door te sturen naar het ziekenhuis.
Serieus probleem
Ik lag ongeveer drie weken op bed en kon één week naar school. Zo zag mijn jeugd eruit. Het was pittig. Uiteindelijk werd ik, toen ik een jaar of zestien was, door mijn nieuwe huisarts toch doorverwezen. Mijn onderste tussenwervelschijf bleek kapot te zijn. Mijn botten stonden daardoor op elkaar en zenuwen zaten bekneld. Een serieus probleem.
Mijn onderrug is uiteindelijk vastgezet in Duitsland, waarna ik lang heb gerevalideerd in Doorn. Ik was achttien toen ik daaruit kwam. Alle leuke dingen kon ik weer doen. Ik kon naar stage, naar school zonder afwezigheid en stappen met vrienden zonder pijn.
Dat duurde ongeveer een half jaar. Totdat ik op een dag naar stage ging. Terwijl ik met mijn fiets stond te wachten tot ik kon oversteken, ben ik frontaal door een auto aangereden. Ik werd wakker in het ziekenhuis. De boodschap was dat ik heel veel geluk had gehad dat ik het had overleefd.
Hoe ik eruit zou komen? Of ik ooit weer kon lopen en werken? Niemand wist het. Opnieuw begon ik aan een revalidatietraject. Uiteindelijk ben ik twee jaar bezig geweest om mijn leven weer op de rit te krijgen. Lopen kan ik niet meer. Ik heb het geluk dat ik in huis nog kleine stukjes op krukken kan lopen, maar verder ben ik rolstoel gebonden.
Balans
Als ik het vertel, klinkt het altijd heel heftig. Toch ervaar ik het nooit zo. Natuurlijk, het begin is zwaar. Ik heb echt moeten ervaren wat kon en wat niet. Ging grenzen over, kijken hoe ver ik kon gaan.
De pijn ging met pieken en dalen. Dat was echt een zoektocht. Toch begon ik er op een gegeven moment mijn draai in te vinden. Wist ik mijn leven erop in te richten. Nog steeds heb ik altijd pijn, maar ik heb een balans gevonden.
Badminton
Wat echt heeft bijgedragen aan de acceptatie van mijn beperking, is sporten. Dit gaf me een uitlaatklep en zorgde ervoor dat ik fitter werd. Sporten is de grootste winst geweest. Voordat mijn rugklachten begonnen, heb ik twee jaar staand badminton gespeeld.
Na het ongeluk besloot ik op zoek te gaan naar een sport die ik leuk vond. Ik kwam toch weer uit bij badminton. Dat was gek, want in mijn hoofd wist ik nog hoe het was om staand te spelen. Ineens moest ik dat in een rolstoel doen. Heel erg wennen. Toch vond ik de sport zó leuk, dat het de moeite waard was. Ik bleek er nog talent voor te hebben ook.
Bondscoach
Ik werd uiteindelijk wereldkampioen en meervoudig Europees en Nederlands kampioen rolstoelbadminton. Waanzinnig. Nog steeds speel ik badminton, maar sinds een aantal jaar wel op een lager pitje. Momenteel geef ik vooral training. Ik ben bondscoach van het Nederlands para-badmintonteam. Een hele toffe functie.
Het is zó gaaf als je het beste uit iemand kunt halen. Ik weet hoe het is om aan de top te komen. Ik kan daarom veel vertellen vanuit eigen ervaring. Wat ik ook leuk vind, is dat we verschillende klassen hebben. Een categorie met rolstoel, kleine mensen, beenprotheses en meer. Geen programma is standaard. Alles is maatwerk, gericht op ieders beperking.
Geen dag hetzelfde
Ook in mijn eigen praktijk help ik als coach jongeren met een beperking. Ik zie hier vaak dat jongeren graag zelfstandiger zouden willen worden, maar dat lastig vinden. We kijken dan waar ze tegenaan lopen, wie ze zijn, waar ze voor staan en hoe ze kunnen omgaan met bepaalde situaties.
Soms gaat het meer over focus, andere keren over grenzen. Die diversiteit maakt het ontzettend leuk. Geen dag is hetzelfde. Daar word ik blij van.
Beperkt voel ik me absoluut niet. Ik doe alles wat ik leuk vind. Ik reis als bondscoach de hele wereld over. Was afgelopen zomer zelfs in Tokio. Ik heb een eigen bedrijf, mag mensen helpen. Nee, ik laat me echt niet door mijn beperking tegenhouden.
Lees de verhalen
 |  |  |
