In 2004 liep ik tijdens een skivakantie voor de eerste keer een hersenschudding op. De tweede keer was in 2009 – als gevolg van een bal tegen mijn kin – tijdens hockey. Daar bleef het niet bij. In 2011 en 2013 volgden nog twee hersenschuddingen, beide ook tijdens hockey opgelopen.
De kennis en ervaring die ik na vier hersenschuddingen heb, zet ik nu in om deelgenoten te helpen.
Een hersenschudding is vaak moeilijk te herkennen. Voor mij aanvankelijk ook, omdat de symptomen variëren en bijvoorbeeld op die van griep kunnen lijken. Van mijn tweede hersenschudding herinner ik mij na de klap nauwelijks iets; na de laatste hersenschudding kon ik juist amper praten.
Nóg lastiger aan een hersenschudding is het goed inschatten van de gevolgen ervan. De eerste keer was ik tweedejaars student aan de Universiteit Utrecht. Ik heb mijn jaar toen niet gehaald, maar heb geen moment het verband gelegd met mijn hersenschudding. De klachten van mijn hersenschudding hadden volgens de arts namelijk na drie weken over moeten zijn. Ik ging ervan uit dat ik niet slim genoeg was.
Ook het herstel na de hersenschuddingen heb ik onderschat. Ik ben te vroeg weer met studie, werk en sporten aan de slag gegaan.
In tegenstelling tot degenen die me goed kenden, had ik totaal niet in de gaten dat ik traag reageerde. Ook was mijn gedrag – daar kwam ik later achter – vaak vreemd. Tijdens een college had ik blijkbaar enorme wartaal uitgeslagen. Jaren later wist een docente zich dat nog precies te herinneren. Zelf had ik me dat niet gerealiseerd.
Ook het herstel na de hersenschuddingen heb ik onderschat. Ik ben te vroeg weer met studie, werk en sporten aan de slag gegaan. Vooral de laatste keer ben ik veel te snel weer aan het werk gegaan. Ik ondervond problemen met mijn geheugen, vermoeidheid en evenwichtsklachten. Mijn klachten werden alsmaar erger, waardoor ik uiteindelijk ziek thuis kwam te zitten. Ik was volledig opgebrand.
Mijn herstel na die laatste hersenschudding is een heel proces geweest. Emotioneel was er veel frustratie. Ik vond het zwaar dat ik in die periode niets kon en volatiel was. Volatiel in energie, concentratie en duizeligheid. Ik had vaak last van heftige stemmingswisselingen. Verder bleek ik heel slecht tegen geluid te kunnen.
Het zwaarst vond ik echter dat ik – voor mijn gevoel – te weinig erkenning kreeg voor mijn klachten. Sommige artsen gaven aan dat ik een langdurige hersenschudding had, ofwel PCS. Anderen spraken van een whiplash, ADHD, burnout of hersenletsel. Omdat mijn onderzoeken niet tot een eenduidige diagnose leidden, noemden sommigen me een aanstelster. Ik werd daar echt moedeloos van.
Per toeval las ik een interview met Marten Klaver. Een voormalig neuroloog die zich inzet voor patiënten met onbegrepen, moeilijk thuis te brengen lichamelijke klachten. Ook wel Somatisch Onverklaarbare Lichamelijke Klachten genoemd, afgekort SOLK.
Hij stelt dat onbewuste kindemoties verstoringen kunnen veroorzaken in het zogenaamde limbisch systeem. Dat is het gebied van de hersenen dat emoties en pijn reguleert. Verstoringen binnen het limbisch systeem kunnen vervolgens leiden tot vermoeidheid, angst en/of chronische pijn en andere vage lichamelijke klachten.
Ik was benieuwd naar deze denkwijze en besloot persoonlijke coaching te doen gebaseerd op SOLK en Klaver’s theorie. Ook ging ik naar een psychosomatische oefentherapeut. Tijdens de therapie nam ik mijn emotionele reacties onder de loep: Wat raakte mij? Waarom raakte het me? Welke patronen gebruikte ik om (vooral ongemakkelijke) gevoelens te onderdrukken?
Ik leerde begrijpen wat er in mijn lichaam en geest gebeurde. Dit heeft mij enorm geholpen bij mijn genezing.
Ik leerde begrijpen wat er in mijn lichaam en geest gebeurde. Dit heeft mij enorm geholpen bij mijn genezing. Na 5 maanden waren mijn klachten volledig weg.
Toen ik ruim een jaar klachtenvrij was, besloot ik zelf coach te worden. Ik gun namelijk iedereen die een hersenschudding heeft gehad om blokkades te onderzoeken en eventueel op te lossen. Zoals ik dat zelf ook heb ervaren.
De kennis en ervaring die ik na vier hersenschuddingen heb, zet ik nu in om deelgenoten te helpen.
Drie seconden die alles veranderden "De flat trilde, ik hoorde een knal. Door het raam zag ik één grote vuurzee. Drie seconden duurde de inslag." | Luister naar je lichaam "Tijdens mijn burn-out moest ik weer leren om mijn grenzen te stellen." | Je kan veel meer dan je denkt "Zet je fiets niet zomaar ergens op de stoep. Vierwielers kunnen er niet langs." |