De liefde blijft

Ik verloor zes kindjes tussen 1997 en 2001. In totaal ben ik zestien maanden zwanger geweest en heb ik nooit een kind gebaard. Mijn oudste kind zou nu 23 jaar oud zijn. Het waren ‘gewone miskramen’ zoals de arts het noemde.

Ik was steeds acht weken zwanger als het kindje stopte met groeien. Vijfmaal was er een curettage nodig om ze uit mijn lichaam te halen. Zelfs daarin faalde mijn lichaam nog. Zelf de miskraam krijgen lukte ook al niet.

Negen maanden

Een zwangerschap duurt negen maanden, zegt men wel, om je voor te bereiden op moeder worden. Toen mijn zwangerschappen stuk voor stuk voortijdig afbraken, bleef de zwangerschap in mijn hoofd doorgroeien.

Wat ik zag klopte niet; ik raakte vervreemd van mijn eigen lichaam.

In mijn hoofd was ik zeven maanden zwanger van de eerste, vier maanden zwanger van de tweede. In de spiegel staarde ik naar een lichaam dat vreemd plat was. Wat ik zag klopte niet; ik raakte vervreemd van mijn eigen lichaam.

Vertrouwen in mijn lichaam

Ik had altijd een blind vertrouwen gehad in mijn lichaam. Alles deed wat het moest doen. Ik mankeerde niets en daar was ik trots op, alsof ik het verdiend had. Bovenop het falen, kwam het verlies in vertrouwen in mijn lichaam. Als dit niet goed werkt in mijn lijf – zonder dat het te verklaren is – waarop kan ik dan wel vertrouwen?

Moedergevoel

Na de eerste ontwaakte mijn moedergevoel. Een oergevoel dat ik mijn kindje alsnog wilde beschermen tegen de grote boze wereld. Na de volgende miskramen groeide langzaam het schuldgevoel. Ik had mijn kindjes niet kunnen geven wat ze nodig hadden, niet kunnen beschermen tegen het gevaar. Onredelijk. Ja, dat weet ik, maar toch.

Na de volgende miskramen groeide langzaam het schuldgevoel.

Een tijdlang blokte ik mijn buik uit mijn belevingswereld. Ik bestond uit een hoofd, borstkas en armen, dan een zwart gat en daaronder kwamen mijn benen. Die buik die bedoeld was om leven in te laten groeien, was een plek van de dood geworden. Het was te moeilijk om onder ogen te zien dat dit mijn buik was. Het kostte me maanden om tot een wapenstilstand met mijn lijf te komen.

Rouwen

Ik ben vijf jaar onafgebroken aan het rouwen geweest. Mijn wereld werd klein. Rouwen om miskramen is eenzaam. De kindjes bestonden alleen nog voor mij en een beetje voor mijn geliefde. Voor anderen zijn ze nooit zichtbaar geweest. Het is ongemakkelijk voor de mensen om je heen.

Ik ben vijf jaar onafgebroken aan het rouwen geweest.

Acht weken zwanger, wat is dat nu helemaal? In de ogen van de mensen om mij heen zag ik dat het wende. Wéér een miskraam, terwijl voor mij ieder nieuw verlies bovenop het vorige kwam. Twee maanden na de derde reageerde een collega: ‘Ben je nu nog steeds met die miskraam bezig?’ De vrouw zelf was even ver zwanger als ik had kunnen zijn.

De liefde

Kun je proberen om geen band met het kindje te krijgen als je net weet dat je zwanger bent? Nee, dat kon ik niet. Ik kon het niet laten om het lief te hebben, dat kleine guppie in mijn buik. Iedere keer weer opnieuw een wonder. Een uniek leven ontstaan uit de liefde van mijn geliefde en mij.

De liefde leidde mij uiteindelijk ook weer naar de wereld om me heen, terug naar het leven.

Het was die liefde die mij erdoorheen sleepte: ik ben blijven houden van mijn kleintjes. Ik weigerde eenvoudigweg om te stoppen met liefde voelen als weer een kindje was gegaan. Omdat ik mijn kleintjes liefhad, had ik zoveel verdriet.

Maar als ik me voor mijn kindjes zou afsluiten, zou ik nergens meer liefde voor kunnen voelen. Zo zou ik niet kunnen leven. De liefde leidde mij uiteindelijk ook weer naar de wereld om me heen, terug naar het leven. Er zijn mensen die om mij geven. Er zijn andere levensplannen gekomen, andere vormen van leven doorgeven. Maar de kindjes gaan altijd met mij mee.