hoiUtrecht logo mobile
  • Verhalenbundel
  • Exposities
  • Publicaties
  • Deel je verhaal
  • Samenwerken
  • Steun
  • Inschrijven nieuwsbrief
  • Verhalenbundel
  • Exposities
  • Publicaties
  • Deel je verhaal
  • Samenwerken
  • Steun
  • Inschrijven nieuwsbrief
Generic selectors
Exact matches only
Search in title
Search in content
Search in posts
Search in pages

Meer zoekresultaten

De liefde blijft

Marian Geurtsen

Ik verloor zes kindjes tussen 1997 en 2001. In totaal ben ik zestien maanden zwanger geweest en heb ik nooit een kind gebaard. Mijn oudste kind zou nu 23 jaar oud zijn. Het waren ‘gewone miskramen’ zoals de arts het noemde.

Ik was steeds acht weken zwanger als het kindje stopte met groeien. Vijfmaal was er een curettage nodig om ze uit mijn lichaam te halen. Zelfs daarin faalde mijn lichaam nog. Zelf de miskraam krijgen lukte ook al niet.

Negen maanden

Een zwangerschap duurt negen maanden, zegt men wel, om je voor te bereiden op moeder worden. Toen mijn zwangerschappen stuk voor stuk voortijdig afbraken, bleef de zwangerschap in mijn hoofd doorgroeien.

Wat ik zag klopte niet; ik raakte vervreemd van mijn eigen lichaam.

In mijn hoofd was ik zeven maanden zwanger van de eerste, vier maanden zwanger van de tweede. In de spiegel staarde ik naar een lichaam dat vreemd plat was. Wat ik zag klopte niet; ik raakte vervreemd van mijn eigen lichaam.

Vertrouwen in mijn lichaam

Ik had altijd een blind vertrouwen gehad in mijn lichaam. Alles deed wat het moest doen. Ik mankeerde niets en daar was ik trots op, alsof ik het verdiend had. Bovenop het falen, kwam het verlies in vertrouwen in mijn lichaam. Als dit niet goed werkt in mijn lijf – zonder dat het te verklaren is – waarop kan ik dan wel vertrouwen?

Moedergevoel

Na de eerste ontwaakte mijn moedergevoel. Een oergevoel dat ik mijn kindje alsnog wilde beschermen tegen de grote boze wereld. Na de volgende miskramen groeide langzaam het schuldgevoel. Ik had mijn kindjes niet kunnen geven wat ze nodig hadden, niet kunnen beschermen tegen het gevaar. Onredelijk. Ja, dat weet ik, maar toch.

Na de volgende miskramen groeide langzaam het schuldgevoel.

Een tijdlang blokte ik mijn buik uit mijn belevingswereld. Ik bestond uit een hoofd, borstkas en armen, dan een zwart gat en daaronder kwamen mijn benen. Die buik die bedoeld was om leven in te laten groeien, was een plek van de dood geworden. Het was te moeilijk om onder ogen te zien dat dit mijn buik was. Het kostte me maanden om tot een wapenstilstand met mijn lijf te komen.

Rouwen

Ik ben vijf jaar onafgebroken aan het rouwen geweest. Mijn wereld werd klein. Rouwen om miskramen is eenzaam. De kindjes bestonden alleen nog voor mij en een beetje voor mijn geliefde. Voor anderen zijn ze nooit zichtbaar geweest. Het is ongemakkelijk voor de mensen om je heen.

Ik ben vijf jaar onafgebroken aan het rouwen geweest.

Acht weken zwanger, wat is dat nu helemaal? In de ogen van de mensen om mij heen zag ik dat het wende. Wéér een miskraam, terwijl voor mij ieder nieuw verlies bovenop het vorige kwam. Twee maanden na de derde reageerde een collega: ‘Ben je nu nog steeds met die miskraam bezig?’ De vrouw zelf was even ver zwanger als ik had kunnen zijn.

De liefde

Kun je proberen om geen band met het kindje te krijgen als je net weet dat je zwanger bent? Nee, dat kon ik niet. Ik kon het niet laten om het lief te hebben, dat kleine guppie in mijn buik. Iedere keer weer opnieuw een wonder. Een uniek leven ontstaan uit de liefde van mijn geliefde en mij.

De liefde leidde mij uiteindelijk ook weer naar de wereld om me heen, terug naar het leven.

Het was die liefde die mij erdoorheen sleepte: ik ben blijven houden van mijn kleintjes. Ik weigerde eenvoudigweg om te stoppen met liefde voelen als weer een kindje was gegaan. Omdat ik mijn kleintjes liefhad, had ik zoveel verdriet.

Maar als ik me voor mijn kindjes zou afsluiten, zou ik nergens meer liefde voor kunnen voelen. Zo zou ik niet kunnen leven. De liefde leidde mij uiteindelijk ook weer naar de wereld om me heen, terug naar het leven. Er zijn mensen die om mij geven. Er zijn andere levensplannen gekomen, andere vormen van leven doorgeven. Maar de kindjes gaan altijd met mij mee.

Volgende
Vorige
Deel
3
Marian Geurtsen

Marian Geurtsen


Tips van Marian
  • Vertel het zodra je zwanger bent. Het is veel moeilijker om het verdriet van een miskraam te delen als niemand weet dat je zwanger was. Vroeger mocht je pas na drie maanden vertellen dat je zwanger was. In die tijd was het ook gebruikelijk om een miskraam geheim te houden. Nu weten we dat het beter is om verdriet wel te delen, dus vertel het.
  • Zoek steun bij lotgenoten. Het heeft mij enorm geholpen om te horen dat anderen dezelfde emoties hebben als ik, dezelfde gevoeligheden, hetzelfde proces doormaken. Ik was niet gek of overdreven emotioneel. Miskramen zijn nog steeds een onderschat verdriet. Ik heb steun gevonden bij Freya.
Over Marian
Wil je meer weten of in contact komen met Marian? Klik dan op de linkjes:

Marian Geurten woont in Leidsche Rijn. Zij is theoloog en ritueelspecialist. Marian zet haar eigen ervaring om in activiteiten om andere mensen te steunen.

Zij organiseert onder andere de Sterrenkindjesviering voor mensen die een kindje verloren tijdens of vlak na de zwangerschap.

In samenwerking met De Hoeftuin organiseert Marian verschillende krachtdagen. Krachtdagen zijn voor mensen die tegen de grenzen van het leven oplopen. Kracht wordt gevonden in het delen van verhalen, met aandacht voor spiritualiteit en ritueel. Zo is er een Christoffelkrachtdag voor mensen die een burn-out hebben gehad. Ook zijn er plannen voor een Agathakrachtdag voor vrouwen die verder leven na borstkanker.

Wat is jouw verhaal?

Deel je ervaringen en tips over omgaan met uitdagingen, op een positieve manier. Elke Utrechter mag zijn verhaal delen.

Zelf schrijven
Met begeleidende vragen je verhaal schrijven en insturen.
Ik schrijf mijn eigen verhaal
Interview
Ga (online) in gesprek met een schrijver. Jij vertelt, wij schrijven.
Ik meld me aan voor een interview
Lees de verhalen
MIJN zusjeMIJN zusje "Als hij de lepel naar haar mond brengt, hapt ze namelijk altijd gretig toe."HaastHaast "Op een gegeven moment realiseerde ik mij; ik word niet meer de oude. Ik kan alleen nog maar de nieuwe worden."Zoektocht naar nieuw evenwichtZoektocht naar nieuw evenwicht "Mijn credo was: niet mauwen maar bouwen. Ik ontdekte hoe waardevol en helend het delen van verdriet en pijn kan zijn."

Over hoiUtrecht

hoiUtrecht is een podium bestaande uit een bundel, verhalenexposities en herpublicaties.

Met ervaringsverhalen werken wij aan bewustwording en zijn voor iedereen.

Opdat er ruimte voor participatie in een inclusieve samenleving ontstaat. Want als je naar talent kijkt, kan iedereen meedoen.

Meer info

  • Initiatief & inspiratie
  • Voor iedereen
  • De kracht van
  • Feiten & cijfers
  • Stichting hoi
  • hoiTeam

Deel je verhaal

  • Aanmelden voor een interview
  • Zelf je verhaal schrijven

Samenwerken

  • Verhalen maken
  • Verhalen publiceren
  • Verhalen exposeren
  • Steun hoiUtrecht

Onze partners

  • Verhalenpartners
  • Mediapartners
  • Financiële partners
Generic selectors
Exact matches only
Search in title
Search in content
Search in posts
Search in pages

Meer zoekresultaten

Nieuws

  • Nieuwsoverzicht

Schrijf je in voor de nieuwsbrief:

Controleer je mailbox (of spamfolder) om je inschrijving te bevestigen. Voorkom dat de nieuwsbrief in je spamfolder belandt, voeg nieuwsbrief@hoiutrecht.nl toe aan je contacten.

Stichting hoi is een ANBI stichting
© 2020 Alle rechten voorbehouden aan hoiUtrecht en haar hoofdpersonen. hoiUtrecht maakt gebruik van cookies om bezoekersaantallen anoniem bij te houden. Voor meer info zie ons privacybeleid.