Iedere kilo die je te zwaar bent, is er een. Dat weet je wel, maar er moet meestal een goede reden zijn om er echt iets aan te doen. Bij mij kwam dat moment toen de reumatoloog vertelde dat ik te zwaar was. Ik was boos, verdrietig en aangeslagen.
Ik had nog maar pas te horen gekregen dat ik reuma had en nu kreeg ik weer een klap in mijn gezicht. Het was eind 2011. Afvallen zou mijn gewrichten ten goede komen. Immers, hoe minder ballast op de gewrichten, hoe minder pijn.
Ik had vier kleine kinderen, runde samen met mijn man een eigen bedrijf en was op. Jarenlang keihard werken om iets moois op te bouwen, betekende ook roofbouw op mijn lichaam plegen. Ik had veel pijn, negeerde het in eerste instantie. Komt vast van het harde werken, dacht ik.
We moesten de deur achter ons bedrijf definitief sluiten. Een zware beslissing, maar het ging niet meer.
Totdat mijn tenen, voeten, knieën, polsen, handen en vingers zo zeer deden dat ik een afspraak met de huisarts maakte. Die stuurde me door en na veel onderzoek was daar de conclusie. Ontstekingsreuma en fibromyalgie. Ik was ziek. Hartstikke ziek. We moesten de deur achter ons bedrijf definitief sluiten. Een zware beslissing, maar het ging niet meer.
Ik moest opnieuw leren leven en volgde een half jaar revalidatie op de Hoogstraat. Drie volle dagen in de week. Tijdens die revalidatie moest ik mezelf een doel stellen. Hardlopen, dacht ik. Da’s een goede. Dan raak ik kilo’s kwijt en ben ik sportief.
Toen ik mijn doel hardop had uitgesproken keek de reumatoloog mij verbaasd aan. Dat behoort dus niet meer tot uw mogelijkheden mevrouw, was zijn antwoord.
O nee?, dacht ik toen. Ik zal je laten zien wat ik nog wel kan! Strijdvaardig als ik was, zette ik de eerste stappen. Van vijftien minuten wandelen naar joggen tussen lantaarnpalen. Rustig blijven en vertrouwen houden. Langzaam bouwde ik het hardlopen op en na een jaar wilde ik mezelf testen.
Ik zal je laten zien wat ik nog kan!
Ik liep de Singelloop van Utrecht. Vijf kilometer. Ik had niets tegen mijn begeleiders van de Hoogstraat gezegd, maar de route liep langs het gebouw. Zij zagen mij en begonnen te juichen. Ik heb hem uitgelopen en ’s maandags kwam ik met medaille én certificaat de Hoogstraat in. Ja, natuurlijk was ik trots. En mijn behandelaars ook. Ik had het hem gewoon geflikt!
Toen wilde ik meer. Ik trainde door en stelde mezelf een nieuw doel: de marathon van New York. In 2016 heb ik ook dat doel bereikt. Ja, ik ben een doorzetter. En een volhouder. Nu wil ik ieder jaar één marathon lopen. Als ik loop voel ik geen pijn. Vier uur zonder pijn. Dat is zo’n onwerkelijk gevoel.
In de periode dat ik begon met afvallen, zocht ik recepten en deelde ik foto’s van mijn zelfgemaakte recepten op Facebook. Omdat ik steeds meer reacties kreeg, startte ik een foodblog met lekkere en verantwoorde recepten.
Het ondernemersbloed zat nog steeds in mijn genen.
Steeds vaker kreeg ik het verzoek om ook voor andere mensen voedingsschema’s te maken. Het ondernemersbloed zat nog steeds in mijn genen en dus besloot ik een eigen bedrijf te starten.
Met TPPR begeleid ik anderen naar een gezonde leefstijl. Waar TPPR voor staat? Voor Topper. Nadat ik de marathon in New York had uitgelopen kreeg ik zoveel positieve reacties. En iedereen vond me een topper, vandaar.
Mijn toenmalige reumatoloog zei dat ik nooit meer zou kunnen werken. Of hij weet dat ik dit allemaal doe? Geen idee, ik heb al een paar jaar een fantastische reumatoloog. Ze sport zelf ook, snapt dat ik wil hardlopen en begrijpt dat ik ambities heb. Ze juicht het toe en houd me goed in de gaten. Maar dat doe ik zelf ook hoor!
Hoofdzakelijk onderschat "Ik leerde begrijpen wat er in mijn lichaam en geest gebeurde. Dit heeft mij enorm geholpen bij mijn genezing." | Een samenleving inclusief zorgintensieve kinderen "Als ouders van zorgintensieve kinderen heb je aan een half woord genoeg. We voelen ons veilig bij elkaar." | Hoofdpijn in het kwadraat "Het schijnt niet meer voor te komen als je ouder wordt. Toch nog één voordeel aan ouder worden!" |