In dialoog leer je elkaar kennen
Sinds acht jaar weet ik eigenlijk pas wie ik ben. En dan te bedenken dat ik 69 ben! Ik was altijd de gelabelde gek. Ik was, als kind al, slechtziend. Ik heb kokervisie. Ik kreeg het label zwakbegaafd. En dus ook zo behandeld. Dat zorgde voor allerlei psychische problemen en gedragsproblemen.
Nooit heeft iemand bedacht dat een standaard IQ-test die ik deed, niet mijn werkelijke IQ was. En dat dat soort dingen afhankelijk zijn van heel veel factoren. Ik moest zestig worden voordat iemand erachter kwam dat mijn IQ veel te hoog was om zwakbegaafd te zijn.
Nooit heeft iemand bedacht dat een standaard IQ-test die ik deed, niet mijn werkelijke IQ was.
Nader onderzoek leerde dat ik een niet aangeboren hersenafwijking heb. Ontstaan doordat ik als tweejarig jochie gevallen ben. Enfin, ik wil het niet te lang over mijn verleden hebben. Jan Troost heeft een integere film gemaakt over mij en mijn verleden. De rest kun je op mijn website lezen.
Wie is hier anders?
Waar het om gaat is dat ik mijn ervaringen graag wil delen met anderen. Ik wil in dialoog met anderen. Om van elkaar te leren. En om elkaar te respecteren. Je bent wie je bent. We leven in een maatschappij waarin mensen die niet gemiddeld zijn als anders gezien worden. Denk eens om en stel jezelf de vraag: wie is hier eigenlijk anders? En, wat is dat anders dan?
Van nar naar kabouter
Vroeger was ik de nar. Ik werd voor gek verklaard. En zo gedroeg ik mij ook. Altijd op zoek naar aandacht. Ik had een dubbele persoonlijkheid. Tegenwoordig durf ik kabouter te zijn. Ik laat zien wie ik ben. Als ervaringsdeskundige wil ik zoveel mogelijk mijn verhaal vertellen. Daarom geef ik gastcolleges op hbo’s, mbo’s en lbo’s.
Vroeger was ik de nar. Ik werd voor gek verklaard. En zo gedroeg ik mij ook.
Ik ben een paar jaar geleden zelfs naar de Tweede en Eerste Kamer geweest. Om te vertellen hoe belangrijk participatie is. Dat je dat samen moet doen. Met alle mensen, ongeacht in welk hokje ze verstopt zitten.
Mijn rugzak
Ja, mijn leven is zoveel mooier geworden sinds ik weet wie ik echt ben. Ik voel mij soms het lelijke eendje dat een prachtige zwaan werd. Mijn eigen ontwikkeling is ook voor mijzelf een verrassing. Ik wil zoveel mogelijk mensen bereiken om samen, in dialoog, je eigen krachten te ontdekken.
Ik voel mij soms het lelijke eendje dat een prachtige zwaan werd.
Vorig jaar gaf ik een lezing tijdens een borrel aan de Vrije Universiteit van Amsterdam. Ik had een grote rugzak meegenomen. Als symbool voor wat je meedraagt. In het verleden had ik enorm veel rugzakken. Tegenwoordig heb ik er een. En daarin bewaar ik mijn dierbare spullen. Ik liet ook alle dossiers zien die over mij geschreven zijn. Ja, dat was wel even schrikken. Het is een enorme stapel.
Schilderen en dichten
Ik heb bijvoorbeeld ook ontdekt dat schilderen en schrijven fantastische middelen zijn om met mensen in gesprek te komen. Met mijn schilderijen en gedichten wil ik mensen aan het denken zetten. Over een samenleving waarin iedereen op zijn waarde geschat wordt. Waarin iedereen mag zijn wie hij of zij is. Een samenleving waarin we uitgaan van wat je wel kunt.
Ik heb bijvoorbeeld ook ontdekt dat schilderen en schrijven fantastische middelen zijn om met mensen in gesprek te komen.
Laatst mocht ik een schilderij overhandigen aan professor Jim van Os. Hij is psychiater en doet veel hersenonderzoek. In mijn praatje vroeg ik aandacht voor psychische kwetsbaarheid van mensen met een verstandelijke beperking. Ik vond het een eer om hem te spreken. En natuurlijk geweldig dat hij nu een schilderij van mij heeft.
Gouden Prokkel
Het gaat goed met mij. Als ervaringsdeskundige voor LFB en Steunpunt GGZ Utrecht heb ik mijn rol gevonden. Soms speelt mijn PTSS-verleden op, een schrijnend gevoel van zielslittekens. Gelukkig weet ik inmiddels hoe ik mijn eigen krachten kan gebruiken. En die deel ik heel graag met anderen.
Mijn levensverhaal inspireert anderen en is een voorbeeld voor opkomen van je eigen recht.
Ik ben er dan ook trots op dat ik de Gouden Mensenrechten Prokkel Zeist heb gewonnen. De jury was onder de indruk van mijn vasthoudendheid. Ze waardeerden mijn inzet om ontmoetingen tussen mensen met en zonder beperking tot stand te brengen. Mijn levensverhaal inspireert anderen en is een voorbeeld voor opkomen van je eigen recht. Dat stond in het juryrapport. Prachtig toch!
