Ik ben altijd heel precies geweest

Dat secure gaat niet samen met mijn vergeetachtigheid. Ik werkte bij een grafisch bedrijf waar ik drukplaten maakte, dat noem je clichés. Het vak lag me goed.

In de drukkerij

Ik werkte aan een hele lange tekentafel. Op een aparte tafel stonden de baden met salpeterzuur, ijzerchloride, magnesiumoxide, harspoeder, asfaltpoeder en benzine. De zinken drukplaten werden met zuur geëtst, en de koperen met ijzerchloride.

Ik vond het prachtig werk en ik was er goed in, al zeg ik het zelf.

Eerst maakten we de delen die in tact moesten blijven zuurbestendig en daarna etsten we weg wat je niet in druk te zien wilde hebben. Ik vond het prachtig werk en ik was er goed in, al zeg ik het zelf.

Niet pluis

Het is alweer ruim twintig jaar geleden dat ik een snerpende pijn in mijn beide benen kreeg. Alsof er met messen in werd gestoken. Ik ben bij de huisarts geweest en bij de cardioloog en die konden er niks mee.

’s Avonds in bed lag ik met mijn benen de gekste dingen te doen omdat de pijn niet te harden was. Ik ging er ook heel veel uit, het was slopend. Het enige dat ze konden bedenken was rusteloze benen. Maar dat was het niet, want wat ik had was puur pijn.

Vakbond

En toen viel het vakbondsblad over OPS* in de bus. De vakbond had onderzoek gedaan naar de gevolgen van langdurig werken met chemische stoffen. Daar kwam uit dat het centraal zenuwstelsel kan worden aangetast. Die aantasting kan zorgen voor zenuwpijnen in de ledematen. Dat verklaarde die pijn in mijn benen. Ook met mijn armen kan ik nu veel minder.

Ik loop naar de keuken om iets te pakken en als ik daar dan aankom dan weet ik niet meer wat ik kwam doen.

Ik was altijd degene op de drukkerij die het meest pietepeuterige werk deed. En nu kost bijvoorbeeld schrijven me heel veel moeite. Na de zenuwpijnen begon ook mijn geheugen slechter te worden.

Vroeger zei mijn vriendin: “Je hebt een geheugen als een paard.” En nu zegt ze: “Je hebt een geheugen als een zeef.” Vooral mijn korte termijn geheugen is slecht. Ik loop naar de keuken om iets te pakken en als ik daar dan aankom dan weet ik niet meer wat ik kwam doen.

Opschrijfboekje

Er zijn mensen naar de rechter gegaan voor een schadevergoeding. Ik heb daar nooit behoefte aan gehad, ik zou er mijn gezondheid niet mee terugkrijgen. Gelukkig is er nooit iets gevaarlijks gebeurd, dat heb ik nog wel in de hand.

Ik heb een boekje waarin ik dingen opschrijf die ik niet wil vergeten. Maar ik moet er wel aan wennen. Soms schrijf ik ook wel eens wat op een papiertje. Vaak weet ik later dan niet meer waar het gebleven is.

Scootmobiel

En nu? Mijn leven is echt veranderd. Mijn benen waren al snel zo afgetakeld dat ik niet meer kon voetballen, fietsen en schaatsen. Ik had het evenwicht niet meer en ook de puf ontbrak me. Ik heb er veel baat bij om in de zomer, bij mooi weer, te gaan vissen.

Ik probeer ook nog wel eens een keutje te leggen, maar na een goede twintig minuten krijg ik last van mijn benen. Ik ben veel thuis, en dan lees ik wat, of ik ga puzzelen. Mijn scootmobiel zorgt ervoor dat ik nog naar buiten kan.

Verwarring

Daarnaast is het vervelend om vergeetachtig te worden. Het brengt me in verwarring. Gelukkig heeft mijn vriendin Tiny geen last van geheugenverlies en samen komen we er wel uit. Ik kan me niet echt een voorbeeld herinneren van mijn vergeetachtigheid. Nou…misschien dat u zou komen, dat was ik wel even vergeten. Maar dat was me wellicht normaal ook ontschoten.