Als je los durft te laten, verdampen grenzen

Eigenlijk is het niet zo gek dat ik natuurfotograaf ben geworden. Zo lang ik mij kan herinneren voel ik mij verbonden met de natuur. Ik was een jaar of negen toen ik mijn eerste camera kreeg. Van mijn moeder, zij was ook fotograaf. Het was een Konica C35.

Ik kan nog die sensatie voelen van de eerste foto die ik maakte. Ik liep naar buiten, naar het water en zag een fuut. Die wilde ik op beeld. Ik klikte, ervan overtuigd dat het een prachtfoto zou zijn. Dat was ie uiteindelijk alleen voor mij; de fuut was namelijk uiterst klein op het beeld.

Verbondenheid

De natuur laat een verbondenheid zien met alles en iedereen. Het geeft mij een gevoel van volledige eenheid. Een toestand waarin tijd niet lijkt te bestaan. Alleen maar zijn. In dat moment te kunnen fotograferen is magisch.

Ik ben dan volledig gefocust op wat ik zie en probeer, als ik de kans krijg, verschillende perspectieven uit. Ik gebruik vaak een lange sluitertijd, zodat er beweging in de foto komt. Het heeft iets surrealistisch en laat de kijker denken over het beeld.

Grenzen zitten in je hoofd

Dat ik in een rolstoel zit heeft mij nooit beperkt om dingen te laten. Op mijn vierde kreeg ik polio. Sindsdien werken mijn benen niet zoals zou moeten. Gelukkig is verbeeldingskracht ongelimiteerd. Grenzen zijn er omdat mensen grenzen in hun hoofd stoppen. Grenzen zitten in je denken.

Als je uitgaat van dat wat je wel kunt, dan verdampen grenzen.

Als je dat los durft te laten en uitgaat van dat wat je wel kunt, dan verdampen die grenzen. En kun je dus doen wat je wilt. Kijk maar naar mij. Ik heb de hele wereld afgereisd en de gekste dingen gedaan om de perfecte foto te maken.

Vertrouwen

Ja, dat vraagt veel voorbereidingstijd. En vertrouwen geven aan anderen. Als ik op een brancard lig en ik word door vijf dragers een steile berg opgedragen via een modderig pad, dan moet je die mensen volledig vertrouwen.

Ik ben soms wel een jaar bezig om mijn reizen voor te bereiden. Omdat ik dan per se een bepaalde vogel wil zien. De paradijsvogel in Papoea Nieuw-Guinea bijvoorbeeld. Als ik dan iemand vindt die mij ook maar een sprankje hoop geeft dat ik de vogel kan spotten en fotograferen, dan ga ik ervoor.

Als je onbegrensd durft te leven en denken openen zich altijd nieuw paden.

Ik start mijn zoektocht naar geschikte locaties, geschikt tijd, geschikte gidsen, noem maar op. Ik stippel – samen met mijn vrouw Jetske – de route uit. Ter plekke blijkt regelmatig dat die weg op het moment dat wij erdoor willen niet begaanbaar is. En altijd volgt een oplossing. Eentje die vaak mooier is dan ik zelf gepland had.

Als je onbegrensd durft te leven en denken openen zich altijd nieuw paden. Daar nieuwsgierig naar uitkijken, is misschien wel een van de mooiste dingen in het leven.

Fascinatie voor vogels

Die paradijsvogel. Dat is trouwens wel een mooi verhaal. Lange tijd wist ik niet waar mijn passie voor vogels fotograferen vandaan kwam. Totdat ik het vogelboek van mijn oom Willem na jaren weer inzag. Als kleine jongen keek ik altijd gefascineerd naar de illustraties.

Toen ik dat boek vijftig jaar later weer in handen kreeg, bladerde ik erin en zag ineens die betoverende vogel met prachtige veren. Ja hoor, de paradijsvogel. Onbewust had ik die illustraties ergens in een laatje in mijn hoofd opgeslagen.

Reisverhalen met boodschap

Ik wil mijn ervaringen graag met andere delen. Daarom bracht ik begin dit jaar mijn boek Onbegrensd leven uit. Het zijn achttien hoofdstukken geworden. Over de reizen die Jetske en ik ondernamen. Maar vooral over de zuiverheid van wat is, de afwezigheid van tijd, de dynamische stilte en de essentie van leven.