Deel jouw verhaal

Als ik de afgelopen jaren iets heb geleerd, is het hoe belangrijk het is om jouw verhaal te delen. Het heeft mij enorm geholpen om mijn ervaringen met kanker te ventileren voor een camera. Na het online plaatsen van mijn video’s werd ik overstelpt met post, met pagina’s aan verhalen.

Mensen vonden steun in mijn verhaal. Het sterkt mij in het gevoel dat ik niet alleen ben en dat ik het recht heb om mij uit te spreken.

Hoesten

Ik was 23 jaar, toen ik midden in de coronatijd gediagnosticeerd werd met lymfeklierkanker. Al een half jaar lang had ik last van hoestaanvallen, maar ik maakte me geen grote zorgen. Een half jaar voor de diagnose maakte ik nog een prachtige reis door Azië en woonde ik een paar maanden in Nieuw-Zeeland. Ik had alleen niet de energie om een vulkaan op Bali te beklimmen.

Pas toen ik door de hoestaanvallen gekneusde ribben kreeg, liet ik mijn longen onderzoeken. In die tijd werkte ik als roomservice-medewerker in het ziekenhuis. Toen ik net zo hard hoestte als de patiënten op de longafdeling wist ik dat het foute boel was.

Tijdens mijn werk ontmoette ik op de hematologie-afdeling een vrouw, die er helemaal doorheen zat. Ik dacht nog: ‘Dit gun je niemand’. Niet wetende dat ik er twee weken later zelf zou liggen.

Grenzen

De artsen dachten aan een longembolie, maar al snel kwam de dokter met het nieuws dat er een tumor bij de longen was gevonden. Een tumor zo groot, alsof ik een tweede hart had. Ik belandde in traject van onderzoek, chemo’s en bestralingen.

Ik had vooral ook zorg voor de mensen om mij heen.

Verschillende keren werden er verkeerde diagnoses gesteld. Ik leefde in onzekerheid. En ik moest leren voor mijzelf op te komen en rust te creëren. Ik had vooral ook zorg voor de mensen om mij heen. Zij vonden het ingewikkeld hoe ze met mij om moesten gaan. Zeker omdat ik mijn emoties niet toonde.

Ik heb geleerd mijn grenzen aan te geven. Bijvoorbeeld door te vragen mij niet iedere dag te appen. Ook merkte ik dat het fijner is als mensen vragen ‘hoe gaat het vandaag met je?’ in plaats van ‘hoe gaat het met je?’

Verhalen

Al vrij snel na de diagnose ben ik video’s over mijn proces met kanker gaan plaatsen op mijn YouTubekanaal. De bedoeling was om op die manier vrienden en familie op de hoogte houden, zodat ik niet iedere keer hetzelfde verhaal hoefde te vertellen.

De eerste video die ik maakte over de diagnose met kanker ging meteen viraal en is inmiddels meer dan 711.000 keer bekeken. Naarmate ik meer filmpjes plaatste over het afscheren van mijn haar of de moeizame communicatie met het ziekenhuis, merkte ik hoeveel mensen in hetzelfde schuitje zitten als ik. En hoeveel steun ze halen uit mijn verhalen. Ook dokters en verpleegkundigen reageerden op mijn vlogs. ‘Deze kant van een patiënt heb ik nog nooit gezien.’

Uiteindelijk hebben deze video’s mij geholpen om me door deze angstige periode in mijn leven heen te slaan.

Voor mij is het fijn om voor een camera te zitten. Ik kan in één keer mijn hele verhaal doen en ben ervan af. Mijn kanaal is een soort dagboek voor mij. Soms is het ook heel confronterend. Ik moet nog steeds hard huilen als ik de video terugzie zie van dat ik mezelf kaalscheer. Uiteindelijk hebben deze video’s mij geholpen om me door deze angstige periode in mijn leven heen te slaan.

Nooit klaar

Inmiddels ben ik kankervrij. Veel mensen denken dat het daarmee klaar is, maar voor mij is het traject nog niet klaar. Ik heb er hartklachten aan overgehouden en neuropathie aan mijn voeten. En ik heb moeite met lopen. Ik moet ermee leven dat ik fysiek niet meer de persoon ben die ik was voor de ziekte.

Als ik de afgelopen jaren iets heb geleerd is het dat je voor jezelf mag kiezen. Ongeacht wat anderen daarvan denken.

Tegelijkertijd heb ik een bucketlist van reizen en andere dingen die ik nog mee wil maken. Dit wil ik op mijn platform ook laten zien. Dat je vanuit een diep dal naar boven kunt klimmen. Als ik de afgelopen jaren iets heb geleerd is het dat je voor jezelf mag kiezen. Ongeacht wat anderen daarvan denken. Doe wat je graag wilt doen, want het leven is te kort om je leven te laten bepalen door de mensen om je heen.