Verhalen maken de mens. Inspirerende Utrechters aan het woord.
Mijn droom
Onderwijs is één van de belangrijkste rechten, ik wil dat iedereen in mijn land toegang heeft tot dit recht. Op een dag keer ik terug en wordt deze droom werkelijkheid. Alles wat ik in de tussentijd doe, staat in het teken van mijn droom.
Op een dag keer ik terug en wordt deze droom werkelijkheid.
Mijn naam is Saddam Hussain. Mijn droom is om een onderwijsstad te openen in mijn land. Ik wil een plek creëren waar kinderen veilig naar school kunnen gaan, van kinderdagverblijf tot universiteit. In juni 2015 ben ik gevlucht uit mijn land en na veel omzwervingen kwam ik in maart 2017 terecht bij Plan Einstein in Overvecht. Dit is mijn verhaal.
Plezier naar school
Toen ik opgroeide hadden mijn ouders een goedlopend melkbedrijf op de grens tussen Pakistan en Afghanistan. Ik ging met plezier naar school en was omringd door een liefdevolle familie.
Om naar de middelbare school te kunnen gaan, stuurden mijn ouders me op mijn twaalfde naar mijn oma in de stad. Mijn oma was mijn gids, ze beschermde mij en leerde me alles over het leven. Zelfs al was ze ongeschoold, ik heb van niemand zoveel geleerd als van mijn oma.
In mijn geboortedorp zag ik de verwoeste scholen en huizen en besloot dat ik iets wilde doen om mijn land opnieuw op te bouwen.
In 2006 kwam de Taliban in mijn geboorteregio aan de macht, het begin van een jarenlange oorlog. Mijn ouders moesten vluchten naar de stad van mijn oma. In 2014 kwam de oorlog officieel tot een einde en konden we terug, maar mijn land lag in puin. In mijn geboortedorp zag ik de verwoeste scholen en huizen en besloot dat ik iets wilde doen om mijn land opnieuw op te bouwen.
Vrijwilliger
Ik had ondertussen mijn bachelorsdiploma behaald. Toen stond ik voor een keuze: een goede baan vinden, of werken voor mijn gemeenschap. Ik koos het laatste en ging als vrijwilliger aan de slag voor een organisatie die zich inzette voor het verbeteren van de volksgezondheid.
Met een vaccin tegen polio ging ik langs de deuren. Het was geen gemakkelijk werk, mensen hadden argwaan. Na de oorlog vertrouwde men niemand meer. Het was moeilijk om de mensen duidelijk te maken dat de vaccinatie voor hun eigen bestwil zou zijn.
Niet alleen wilden ze dat ik een goede baan zou zoeken, ze waren ook bezorgd om mijn veiligheid.
Mijn familie stond niet achter mijn keuze. Niet alleen wilden ze dat ik een goede baan zou zoeken, ze waren ook bezorgd om mijn veiligheid. Achteraf gezien kan ik dat goed begrijpen. Mijn vrijwilligerswerk had een politiek tintje.
Op de vlucht
De eerste bedreiging kwam in maart 2015: ik werd anoniem gebeld op mijn mobiel met de melding te stoppen met mijn vrijwilligerswerk. Een aantal weken later ontving ik thuis een brief met dezelfde boodschap. De berichten waren afkomstig van de Taliban. Ik besloot mijn papieren in orde te maken en het land te verlaten.
Ik wilde me inzetten voor de mensen uit mijn gemeenschap, opkomen voor hun rechten – en dat wil ik nog steeds.
Het liep allemaal anders. In de nacht van 2 op 3 juni 2015 werd mijn huis aangevallen, er werd naar mij gezocht. Ik ontsnapte door de achterdeur en startte mijn vlucht, het land uit. Sinds dat moment heb ik mijn familie niet meer gezien.
Ik had een keuze gemaakt die mijn familie in gevaar bracht, waardoor ik moest vluchten. Sommige mensen zullen dat nooit begrijpen. Tegelijkertijd weet ik dat ik zo weer dezelfde keuze zou maken. Ik wilde me inzetten voor de mensen uit mijn gemeenschap, opkomen voor hun rechten – en dat wil ik nog steeds.
