hoiUtrecht logo mobile
  • Verhalenbundel
  • Exposities
  • Publicaties
  • Deel je verhaal
  • Samenwerken
  • Steun
  • Inschrijven nieuwsbrief
  • Verhalenbundel
  • Exposities
  • Publicaties
  • Deel je verhaal
  • Samenwerken
  • Steun
  • Inschrijven nieuwsbrief
Generic selectors
Exact matches only
Search in title
Search in content
Search in posts
Search in pages

Meer zoekresultaten

Communicatie komt van twee kanten

Corrie Tijsseling hoiUtrecht

Van de zomer was ik met mijn dochter in de sportschool. Ik vond de mensen daar altijd een beetje vreemd kijken en die dag kwam ik erachter waarom. Mijn dochter vertelde me dat de mensen elkaar daar groeten bij het binnenkomen en weggaan. Ik wist dat niet en deed dat dus nooit. Ze zullen me wel een arrogante dame hebben gevonden. Van dat soort dingen word ik moe.

Ik ben daar al mijn hele leven tegen in verzet en heb er inmiddels mijn werk van gemaakt om te strijden voor gelijke rechten.

Doofheid is de meest onzichtbare beperking die er is. De hele samenleving is ingericht op horende mensen. De magnetron piept als die klaar is. De auto piept als je je lamp niet uit gedaan hebt. Alle waarschuwingssignalen piepen. En een keer per maand gaat het alarm, dat is gelukkig nu ook per sms. Als dove ben je daardoor grotendeels buitengesloten. Ik ben daar al mijn hele leven tegen in verzet en heb er inmiddels mijn werk van gemaakt om te strijden voor gelijke rechten.

Jaren ’50

Toen mijn dove vader opgroeide was hij erop gebrand zo normaal mogelijk te lijken. Doofheid was iets om je voor te schamen. Wanneer wij vroeger als doof gezin over straat liepen, mochten we van hem onze handen niet gebruiken om met elkaar te praten. Als we dat toch deden, kregen we een klap voor ons hoofd.

Mensen vonden mijn vader ook wel eens eng vanwege zijn dovenstem. Ik heb meegemaakt dat een mevrouw in de bus ergens anders ging zitten nadat ze hem hoorde praten. Voor mij was hij juist mijn held.

Jaren ‘80

Toen ik zelf geen kind meer was, werd ik niet altijd als volwassene behandeld. Ik herinner me een treinreis met mijn jonge kind. Ik zag de andere mensen op het perron hun hoofd iets scheef houden, voor mij een teken dat er dus wat omgeroepen werd. Dus ik liep naar de conducteur en ik zei; ik ben doof, gaat de trein naar Utrecht nog wel? Hij vroeg me met hem mee te lopen, en vervolgens moest ik bij hem in het conducteurshokje gaan zitten. Want ik liep onbegeleid over straat. Met een kind.

21ste eeuw

Sinds de jaren ’80 is er veel veranderd. Er waren veel rolmodellen in de dovenwereld. In de Verenigde Staten, bijvoorbeeld, daar konden doven veel meer bereiken. Ook mijn (horende) oma was voor mij een rolmodel.

In de hele dovengemeenschap kwam in die tijd de emancipatie op.

Wanneer er iets niet lukte, vertelde ze me gewoon dat ik het dan op een andere manier moest proberen. In de hele dovengemeenschap kwam in die tijd de emancipatie op. In het tijdschrift Woord & Gebaar stonden achter elkaar verhalen van mensen die ergens voor knokten. Ook mijn broertje ging studeren en hij wees mij erop dat ik dat ook zou kunnen. Ik hoefde niet na de MAVO het hele traject te doorlopen maar kon gewoon toelatingsexamen doen bij de universiteit.

Tegenwoordig

Het is nu 2017 en ik moet nog steeds opboksen tegen instanties. Er zijn nog veel obstakels in het leven van doven. Zo komen we veel moeilijker aan het werk. Mensen met veel in hun mars krijgen van het UWV te horen; als u doof bent kunt u beter geen communicatief beroep kiezen. Alles wat ik heb bereikt, heb ik te danken aan mijn eigen vechtlust, maar samen leven moet van twee kanten komen vind ik. Ik ben formeel arbeidsgehandicapt maar ik werk al sinds mijn achttiende. Ik zie mijzelf niet als gehandicapt, het systeem belemmert mij. Dat is het grote punt.

Alles wat ik heb bereikt, heb ik te danken aan mijn eigen vechtlust, maar samen leven moet van twee kanten komen vind ik.

Volgende
Vorige
Deel
14
Corrie Tijsseling hoiUtrecht

Corrie begroet de lezers van hoiUtrecht


Tips van Corrie
  • Bedenk je dat niet alle beperkingen zichtbaar zijn. In de supermarkt word ik wel eens bijna omver gereden wordt door oudere mensen in een scootmobiel. Ik schiet dan vlug aan de kant en krijg een boze blik toe. Dan denk ik; tsja, je bent niet de enige die wat heeft!
  • Als je communiceert ben je met zijn tweeën. Mensen moeten zich dat realiseren. De gemiddelde dove persoon kan prima werken, en doet dat graag. Je moet alleen rekening houden met de communicatie.
  • Een tip voor RTV Utrecht: Ik ben graag betrokken bij wat zich in mijn omgeving afspeelt, maar dan moeten TV programma’s wel ondertiteld zijn. Dat gebeurt nu meestal niet vanwege de kosten. Terwijl dat wel zou moeten, volgens het recent geratificeerde VN Verdrag inzake de Rechten van Mensen met Beperkingen.
  • Een tip voor Burgernet: Dove mensen zijn ook opmerkzaam. Maar als we melding zouden willen maken na een oproep op Burgernet dan wordt geadviseerd om te bellen, sms werkt niet. Tsja, hoe kan je dan als dove burger je bijdrage leveren?
  • En voor de NS ook een tip. Jullie hebben van die mooie nieuwe informatieborden waarop dan staat: Let op omroepbericht. Dat kan echt niet meer! Als je ‘Let op omroepbericht’ kan typen kan je toch ook typen wat er aan de hand is?! Recent startte de NS een nieuwe campagne, instappen bij fluitsignaal. Ik moet daar heel diep van zuchten.
Over Corrie
Wil je meer weten of in contact komen met Corrie? Klik dan op de linkjes:

Corrie Tijsseling is 50 jaar en woont in Den Dolder. Ze is altijd slechthorend geweest en inmiddels volledig doof. Ze groeide op in Leersum met een dove moeder, een doofblinde vader en twee dove broers. Corrie heeft lange periodes in Utrecht gewerkt. Ze besteedt veel van haar tijd aan belangenbehartiging van doven en slechthorenden, en dat is een hele kruistocht. Ze zet zich in voor passende tolkvoorzieningen, erkenning van gebarentaal en eerlijke kansen voor dove mensen. Ze is gepromoveerd op de geschiedenis van het Nederlandse dovenonderwijs.

Corrie werkt als onderzoekscoördinator voor GGMD en ze is nog een paar maanden voorzitter van Stichting Dovenschap. In Nederland wonen zo’n anderhalf miljoen mensen met een hoorprobleem (alles tussen doofgeboren en slechthorend wegens ouderdom). Van die groep zijn er waarschijnlijk tussen de 12.000 en 20.000 vroegdoof (doof geboren of vóór hun derde jaar doof geworden).

Wat is jouw verhaal?

Deel je ervaringen en tips over omgaan met uitdagingen, op een positieve manier. Elke Utrechter mag zijn verhaal delen.

Zelf schrijven
Met begeleidende vragen je verhaal schrijven en insturen.
Ik schrijf mijn eigen verhaal
Interview
Ga (online) in gesprek met een schrijver. Jij vertelt, wij schrijven.
Ik meld me aan voor een interview

Over hoiUtrecht

hoiUtrecht is een podium bestaande uit een bundel, verhalenexposities en herpublicaties.

Met ervaringsverhalen werken wij aan bewustwording en zijn voor iedereen.

Opdat er ruimte voor participatie in een inclusieve samenleving ontstaat. Want als je naar talent kijkt, kan iedereen meedoen.

Meer info

  • Initiatief & inspiratie
  • Voor iedereen
  • De kracht van
  • Feiten & cijfers
  • Stichting hoi
  • hoiTeam

Deel je verhaal

  • Aanmelden voor een interview
  • Zelf je verhaal schrijven

Samenwerken

  • Verhalen maken
  • Verhalen publiceren
  • Verhalen exposeren
  • Steun hoiUtrecht

Onze partners

  • Verhalenpartners
  • Mediapartners
  • Financiële partners
Generic selectors
Exact matches only
Search in title
Search in content
Search in posts
Search in pages

Meer zoekresultaten

Nieuws

  • Nieuwsoverzicht

Schrijf je in voor de nieuwsbrief:

Controleer je mailbox (of spamfolder) om je inschrijving te bevestigen. Voorkom dat de nieuwsbrief in je spamfolder belandt, voeg nieuwsbrief@hoiutrecht.nl toe aan je contacten.

Stichting hoi is een ANBI stichting
© 2020 Alle rechten voorbehouden aan hoiUtrecht en haar hoofdpersonen. hoiUtrecht maakt gebruik van cookies om bezoekersaantallen anoniem bij te houden. Voor meer info zie ons privacybeleid.