Ik wil dat alle kinderen groot dromen

Ik was zeventien jaar oud en werkte al jaren als schaapsherder in de Noord-Spaanse bergen. Mijn vader vond het beter als ik mijn toekomst zou zoeken in een ander deel van Europa, in Nederland. Hij had een maatpak voor me laten maken. En zo stapte ik in een taxi die mij uiteindelijk in Utrecht deed belanden. Het was begin februari 1964.

Aan het werk

De eerste periode pakte ik alles aan wat ik aan werk kon vinden. Zo heb ik zelfs via een Spaanse pastoor op het kerkhof Barbara gewerkt. Daar ben ik mee gestopt toen ik er nachtmerries van kreeg.

Toen ik achttien werd, kon ik aan het werk in ploegendiensten bij de Werkspoor. Ik heette er ‘Jochie’. Mijn werk was het opwarmen en klinken van de nagels. Daarmee werden grote bouwwerken als bruggen en de Deltawerken in elkaar gezet.

Eropuit

Het was een mooie tijd en ik ben heel veel van Utrecht gaan houden. Het stationsplein had destijds nog prachtige hotels. Ook genoot ik van plekken als de Leidseweg en het Vredenburg.

In de weekenden trok ik erop uit, de Johannapolder (nu Uithof) was één van mijn lievelingsplekken. Ik heb daar nog een zomer in een zomerhuisje gewoond. Vanuit daar ging ik naar een festival in het Wilhelminapark, paardenraces op de Maliebaan en de drafbaan bij de Mereveldboerderij.

Voor de bakker

Ik werd verliefd op Katrien, een bakkersdochter, en zo ben ik in de bakkerswereld terecht gekomen. Ik trad in dienst bij het bakkershuis, eerst in Bunnik, later in Lage Weide. In die tijd groeide het bakkershuis van 4 naar wel 100 werknemers.

Het pak dat mijn vader voor me liet maken heb ik nooit hoeven dragen.

Het pak dat mijn vader voor me liet maken heb ik nooit hoeven dragen, mijn outfit bestond uit werkkleding dat tegen een stootje kon!

Met pensioen

Inmiddels ben ik gepensioneerd en vul ik mijn leven met golven, fietsen, vakanties naar Spanje en De emigratie generatie. Vanaf het begin dat ik met deze stichting in contact kwam heb ik er veel plezier aan beleefd.

Kinderen worden supernieuwsgierig en gaan meer vragen stellen dan ze voorbereid hebben.

Op basisscholen vertel ik mijn levensverhaal. Het contact met de kinderen is zó leuk. Ze worden supernieuwsgierig en gaan meer vragen stellen dan ze voorbereid hebben. Dat is heel erg leuk om terug te zien.

Het allerbelangrijkst vind ik het delen van mijn levensverhaal met de nieuwe generaties Utrechters. Ik wil dat alle Utrechtse kinderen dromen, heel groot dromen. En dat we er samen voor zorgen dat zij hun dromen kunnen waarmaken. Of je wieg staat in een flatgebouw of grachtenpand, zou niet uit moeten maken.