Regelmatig kwamen er bij ons vliegtuigen overvliegen. Het geluid van ronkende motoren was voor mij daarom heel gewoon. Maar die zondagavond, 4 oktober 1992, klonk het motorgeronk anders. Dichterbij.
De flat trilde, ik hoorde een knal. Door het raam zag ik één grote vuurzee.
Drie seconden duurde de inslag. Seconden die mijn leven volledig veranderden. Seconden die sindsdien als een film aan me voorbij trekken.
Mooie toekomst
Als jongste van 5 kinderen was ik de enige die nog thuis woonde, samen met mijn moeder. Mijn toekomst zag er rooskleurig uit. Ik zou naar een semiprofessionele voetbalclub gaan. Ik had veel vrienden. Iedere dag zagen we elkaar. We kwamen dan op een vaste ontmoetingsplek in onze flat samen. Ook op 4 oktober 1992 was dat de bedoeling.
Mijn toekomst zag er rooskleurig uit. Ik zou naar een semiprofessionele voetbalclub gaan.
4 oktober 1992, ca. 18.30 uur
De tv stond aan voor Studio Sport en mijn moeder was aan de telefoon toen er iets na half zeven werd aangebeld. Ik wist dat het mijn vrienden waren die me kwamen ophalen. Toch reageerde ik niet op de bel. Iets hield me tegen.
4 oktober 1992, 18.35 uur
In plaats daarvan bleef ik in de woonkamer. Plotseling trilde de flat, ik voelde een schok, hoorde een knal en werd 2 meter door de kamer geslingerd. Door het raam zag ik buiten overal vuur. Zelfs de bomen stonden in lichterlaaie. Rook kwam onze flat binnen.
Ik zag mensen naar beneden springen, de vuurzee tegemoet.
Via de brandtrap vanaf de vierde verdieping vluchtten mijn moeder en ik. Ik zag mensen naar beneden springen, de vuurzee tegemoet. De geur van kerosine was allesoverheersend. Als door een wonder lukte het mijn moeder en mij ongedeerd beneden te komen. Ik zag dat de ontmoetingsplek van mij en mijn vrienden volledig was weggevaagd.
Na de ramp
We kregen medische begeleiding, maar op psychisch gebied werden we aan ons lot overgelaten. In de jaren na de ramp is het misgegaan met mij. Ik had geen hoop meer. Ik was boos. Boos dat mijn leven was verwoest. Boos ook op God. Maar vooral was ik boos op Israël. Het was immers een Israëlisch vliegtuig dat mijn leven verwoest had.
Diep dal
De periode 2006 – 2009 was voor mij de meest heftige. Ik kon de onverwerkte emoties niet meer aan. Ik bleef hangen in de gebeurtenissen van 4 oktober 1992, in de boosheid dat mijn toekomst door de ramp verwoest was.
Door de onverwerkte emoties kon ik voor mijn kinderen niet de vader zijn die ik wilde zijn.
Inmiddels was ik vader geworden van twee kinderen, maar door de onverwerkte emoties kon ik voor mijn kinderen niet de vader zijn die ik wilde zijn. Mijn hart was er niet bij. In die periode heb ik vaak zelfmoordgedachten gehad.
In 2008 ben ik uiteindelijk via een psycholoog met EMDR begonnen, een therapie die gericht is op mensen die een traumatische gebeurtenis hebben meegemaakt. De ramp werd tijdens de behandelingen steeds opnieuw opgeroepen zodat ik aan het verwerkingsproces kon beginnen.
Licht aan de horizon
Sinds de EMDR-therapie heb ik weer toegang tot mijn bewustzijn. De film blijft niet meer hangen bij die allesbepalende drie seconden. Ook heb ik in de periode van de therapie het geloof teruggevonden en ben ik weer voor het eerst naar de kerk gegaan.
Verzoening
Ik heb in 2013 en 2015 Israël bezocht. Zoals voor velen was Israël belangrijk voor me in verband met mijn geloof; het is het Heilige Land. Maar voor mij is het vooral ook het land van het vliegtuig dat mijn leven had verwoest. Dat werd mij tijdens mijn bezoeken aan Israël duidelijk.
De confrontatie met mijn verleden heeft gezorgd voor herstel.
De reizen naar Israël zijn het begin van mijn herstel geweest. Vooral het tweede bezoek is een doorbraak geweest. Toen vloog ik namelijk met El Al. De confrontatie met mijn verleden tijdens de heenvlucht van dat bezoek heeft gezorgd voor herstel.
In Jeruzalem ben ik bij de Klaagmuur geweest. Ik heb er een brief achtergelaten. Daarmee heb ik er ook mijn boosheid en verdriet achtergelaten. Sindsdien is er ruimte vrijgekomen voor andere, positievere gedachten.
Wens
Mijn lot heeft bepaald dat ik op een bijzonder manier in verbinding kwam met Israël. Ik wil het land heel graag nogmaals bezoeken. Israël en ik blijven immers voor altijd met elkaar verbonden.