Zoektocht naar nieuw evenwicht

In 2019 stopte ik met werken. Mijn energie was op. Werken ging niet meer en hobby’s kostten te veel energie. Wat voor verschil kon ik nog maken? Het leven leek zinloos. De zoektocht naar een nieuw evenwicht en nieuwe zingeving begon.

Het was een moeilijk besluit. Ik hield van mijn werk, maar het vroeg zoveel, dat ik niet meer kon genieten van mijn gezin. Ik kwam thuis te zitten met ernstige uitputtingsklachten door ME/CVS.

Zin in het leven

Ik ben doodmoe. Uitgeput is een betere omschrijving, maar het klinkt zo hopeloos. Ik voel me een muurbloempje en mis actie en avontuur in mijn leven. Ik worstel met het idee dat ik op mijn 41ste niet meer die ondernemende vrouw kan zijn, die ik was en graag zou willen blijven.

Lange tijd heb ik de signalen van mijn lijf en vooral mijn gevoelens over het verlies van zicht en energie genegeerd.

Ik ben weliswaar blind en heb een onzichtbare ziekte, maar ik heb zin in het leven. Lange tijd heb ik de signalen van mijn lijf en vooral mijn gevoelens over het verlies van zicht en energie genegeerd. Dat kon niet langer.

Delen doet helen

Ik praatte nooit over mijn beperkingen. Mijn credo was: niet mauwen maar bouwen. Ik ontdekte hoe waardevol en helend het delen van verdriet en pijn kan zijn. In 2001 deed ik mee aan het tv-programma Je Zal Het Maar Hebben. Net voor de opnamedag verloor ik nagenoeg alle zicht dat ik nog had. The show must go on. Dus ik zei niet af. Het was een bijzondere draaidag met goeie grappen en heel wat tranen. Het vele praten die dag deed me goed.

Ik ontdekte hoe waardevol en helend het delen van verdriet en pijn kan zijn.

In 2015 werd ik helemaal blind. Ook daaraan besteedde ik weinig woorden. Pas tijdens een vakantie in Canada vijf maanden later drong het verlies in volle omvang tot me door. Ik wandelde met de hond in een bos en hoorde wat ritselen. De hond werd alert en begon te grommen. Ik keerde om, omdat ik niet wist wat daar in de bosjes zat.

Tijdens een paardrijtocht de volgende dag vertelde ik mijn gids hierover. Hij schrok: ‘daar loopt een beer rond met haar jong, die moeders zijn vaak behoorlijk agressief’. Ineens realiseerde ik me dat het ‘zien’ echt voorbij was.

Nooit meer alleen door het Canadese bos banjeren, mijn zoontje niet zien groeien. Het delen van dat besef en de schrik met zomaar een onbekende Canadese cowboy was goed. Dat soort dingen moet je en kun je niet alleen dragen. Delen blijf ik spannend vinden. Je kwetsbaar opstellen is krachtig, maar de scheidslijn met de slachtofferrol en de klager is dun en over die lijn wil ik niet.

Ontdekkingsreis

Ik ontdekte dat een uurtje middagrust mijn dag tegenwoordig leuker maakt en een bescheiden inspanning bij de fysiofitness helpt mij nu meer dan het intensieve sporten van vroeger. Ik leer blij te zijn met kleine dingen. Nu geniet ik van een half uurtje met de hond in het bos of park om de hoek in plaats van 3 uur sjouwen op het strand.

Ik zoek naar het half volle glas in plaats van het halflege.

Stapsgewijs ontdek ik nieuwe talenten; ook al gaat leren niet zo makkelijk als vroeger. Ik leer haken en piano spelen. Als iets lukt, ben ik trots, maar accepteren dat het zoveel moeite kost, vind ik heel lastig. Ik leer steeds beter naar mijn lichaam te luisteren en kijk of zoek naar het half volle glas in plaats van het half lege.

Er is een begin van een nieuw evenwicht. Mijn zoektocht is hier niet klaar.

Doceren van energie blijft moeilijk. Er is een begin van een nieuw evenwicht. Mijn zoektocht is hier niet klaar. Ik heb mijn nieuwe bestemming nog niet bereikt. Ik zoek naar uitbreidingsmogelijkheden, want accepteren dat ‘dit het is’ dat lukt me (nog) niet. Ik geloof dat God een plan met mij heeft. Dit besef is mijn houvast en hoop.