Samen sterk

Er zijn dagen dat ik, ten gevolge van de ziekte van lyme, bijna niets kan. Wat vroeger zo gewoon was, werken, uitgaan, boodschappen doen en huishouden lukt nu niet. Ik heb dagelijks hulp nodig en heb een rolstoel. Mijn wereld is heel veel kleiner geworden. En tóch ook rijker. “Samen sterk”, dat is mijn motto geworden.

Boksen en dankbaarheid

Soms zie ik het als een bokswedstrijd. Na de zoveelste stoot, lig ik op de grond en wil ik de handdoek in de ring gooien. Maar dan kijk ik om me heen en zie ik al mijn lieve vrienden en familie, en dan ga ik door! Want dát houdt me op de been.

Het is overweldigend en ontroerend hoeveel lieve mensen ik om me heen heb.

Het is overweldigend en ontroerend hoeveel lieve mensen ik om me heen heb. De praktische hulp, maar ook de kleine gebaren zijn zó waardevol. Vriendinnen die me blijven bellen. Mijn voicemail vol kletsen als ik de telefoon niet opneem omdat ik te moe ben.

Mijn ouders, mijn fantastische man, en dan ook nog Teuntje onze hond. Steun en toeverlaat, wijkt niet van mijn zijde als ik het moeilijk heb.

Iedereen heeft wel iets en ik wil er graag voor anderen zijn.

Ik ben daar zo dankbaar voor. En heb geen idee waar ik het aan te danken heb. Ik probeer wel heel bewust open te blijven staan voor mijn omgeving. Ik wil graag horen hoe het met anderen gaat. En wil dan niet dat mensen denken dat ze mij niet mogen belasten met hun problemen of zorgen. Iedereen heeft wel iets en ik wil er graag voor anderen zijn.

Lyme

Er is hier veel te weinig bekendheid over deze ziekte, de diagnostiek en de behandeling. Terwijl men in het buitenland daar veel verder mee is. Er zijn een paar artsen in Nederland die volgens de buitenlandse richtlijnen behandelen. Maar dat kost geld, heel veel geld.

Kosten die in Nederland niet vergoed worden voor lymepatiënten. Daarom is er nu ‘Lopen voor Lyme’. Een loopevenement (rennen, lopen of waggelen 😉 ) om geld in te zamelen.

Ik vind het ongelooflijk en hartverwarmend wat ik allemaal meemaak.

Ik ben zo blij dat dit op mijn pad is gekomen. Er is een team mensen dat voor mij loopt en er komt sponsorgeld binnen. Ik vind het ongelooflijk en hartverwarmend wat ik allemaal meemaak nu. Donaties uit onverwachte hoek, zoals mensen van de middelbare school. Die ik heel lang niet gesproken heb.

Ook kleine bedragen stemmen me gelukkig. Mensen kunnen hun geld maar één keer uitgeven, en dat doen ze dan aan dit doel. Ik hoop dat ook de andere deelnemers veel steun zullen gaan krijgen.

Bucketlist

Ik heb een bucketlist voor als ik straks beter ben. Met gewone simpele dingen, als een leuk restaurantje in de stad of een nieuw museum bezoeken. Maar ook gewoon een boodschap kunnen doen.

En dan de Kilimanjaro beklimmen met mijn vader. Want we gingen samen door diepe dalen en ik wil met hem ook de top bereiken. Ik hoop dat ons dat gaat lukken, want eerst moet ik beter worden en hij moet fit blijven.

De Kilimanjaro beklimmen met mijn vader.
Want we gingen samen door diepe dalen en ik wil met hem ook de top bereiken.

Als ik aan die lijst denk, en aan alles wat misschien ooit weer mogelijk wordt, dan krijg ik de blije verjaardagskriebels in mijn buik zoals ik die vroeger als kind had.