Dichter op mijn zorgnetwerk

Door traumatische ervaringen liep ik PTSS op in militaire dienst. Dagelijks worstel ik met vele kwellingen, welke het leven er soms niet makkelijker op maken. Vele prikkelingen die door mijn hoofd razen, kunnen mij onstabiel maken. Ik kan dan de grip op mijzelf even verliezen. Emoties kunnen dan de overhand nemen, waardoor een crisissituatie kan ontstaan.

Vele prikkelingen die door mijn hoofd razen, kunnen mij onstabiel maken.

Automutilatie om te overleven, om de pijn in mijn ziel te vergeten. Om de snelle gedachten op te heffen, om controle over mijn lijf te behouden. Het is niet goed, ik weet het. De flashbacks zijn dan te hevig om het mes te weerstaan.

Machteloos

Vrienden belden de hulpverlening maar zij liepen op tegen muren. Noodgedwongen kwamen ze bij 112 terecht, maar veel meer dan een gesprek bij de crisisdienst werd het niet. Machteloos moeten sommige mensen en vrienden zich gevoeld hebben.

Schrijven van dagboeken

Ik kwam er zelf achter dat schrijven mij helpt om de eerste emoties te ventileren. Het begon met het schrijven van dagboeken. Jaren later – met stimulans van mijn buurvrouw – ben ik mijn verhaal op papier gaan zetten. Mijn eerste boek kwam tot stand. Het was een proces met de nodige frustratie maar met een resultaat van opluchting en trots.

Ik kwam er zelf achter dat schrijven mij helpt om de eerste emoties te ventileren.

Winter (de titel van mijn boek) was een feit en ik hoefde mijn verhaal niet steeds opnieuw te herhalen. Brokken emoties vallen door het schrijven van mij af. Soms moet je diep gaan, diep graven om bij de bron te komen van een emotie.

Niemand die je kwetsen kan, de tekst is alleen voor jou. Het schrijven gaf mij een stuk bevrijding, maar er was nooit een hulpverlener in de directe nabijheid. De communicatie ging toen erg stroef.

Platform

In 2018 ben ik in aanraking gekomen met PsyNet. Dit is een platform waarbij je informatie tussen hulpverleners en mensen in je omgeving kunt delen. Je hebt de regie over jouw stukje platform.

Als cliënt nodig ik zelf mijn hulpverleners uit, maar ook vrienden en kennissen. De wijkagent, de tandarts, thuiszorg, iedereen kan ik toevoegen aan het netwerk.

Nog voordat ik een kerf in mijn huid zal zetten met de muziek heel hard aan, zijn de juiste mensen op de hoogte.

Het fijne is dat ik als cliënt zelf bepaal wie ik erbij wil hebben. En samen met mij kunnen we eenvoudig en snel communiceren met mijn hulpverleners. Als mijn directe contacten als eerste merken dat het niet goed gaat met mij, dan delen zij dit via een bericht in PsyNet met mijn netwerk. Nog voordat ik een kerf in mijn huid zal zetten met de muziek heel hard aan, zijn de juiste mensen op de hoogte en hebben mijn hulpverleners al ingegrepen.

Crisiskaart

De mensen uit het netwerk die niet gelijk iets kunnen doen, zijn wel op de hoogte als ik dat wil. Aan de hand van een crisiskaart maak ik met mijn netwerk afspraken over hoe te handelen in- of voor een crisissituatie. Zo voorkomen we samen met mijn netwerk dat het slecht blijft gaan en dat ongewenste situaties op tijd worden gesignaleerd en worden aangepakt.

Ik kan nu lekker verder leven en genieten van de dagelijkse dingen.

Nu heb ik mijn flashbacks en mijn leven veel meer onder controle. Ik heb nu handvatten om snel in te kunnen grijpen en om een crisis te voorkomen. Ik kan nu lekker verder leven en genieten van de dagelijkse dingen. Ik gun dit iedereen.