De internationale taal van emotie

Afgelopen december kregen we een uitnodiging om in China te komen spelen. Daar droomde ik echt van. Een internationale doorbraak met ons eigen theatergezelschap. Het ging ons echt voor de wind en toen…toen kwam de coronacrisis en vielen onze dromen in het water. Onze internationale doorbraak is uitgesteld.

Superhelden

In de zomer van 2018 zijn Pluck Venema en ik begonnen met Studio Figur. De eerste voorstelling maakten wij naar aanleiding van de dramatische beelden van het aangespoelde Syrische vluchtelingenkindje op een Turks strand. De boodschap werd dat niet Superman of Batman de echte superhelden zijn, maar kinderen die van nature geloven dat zij met hun daden de wereld positief kunnen veranderen.

Geen poppenkast in de tuin, maar vernieuwing met een nieuw genre.

Wij combineren poppen, fysiek spel en live-film met actuele thema’s. Geen poppenkast meer in de tuin, maar een vernieuwing van het genre. En dat sloeg aan! We werden gevraagd een grote voorstelling te maken met een flink budget. Het ging ons voor de wind.

Plannen in het water

Vanwege de coronacrisis moesten we halverwege onze tour stoppen. Dat was een flinke domper. Vanaf het moment dat we geconfronteerd werden met de pandemie voelde het verkeerd om door te spelen. Het idee dat mensen tijdens een voorstelling besmet kunnen raken, dat voelde niet goed.

Het idee dat mensen tijdens een voorstelling besmet kunnen raken, dat voelde niet goed.

Alles wat we gepland hadden, ging niet door. We kunnen niet de workshops volgen in Londen en Frankrijk. Daar wilden we nieuwe dingen leren en toepassen in onze voorstellingen.

Op YouTube hebben we nog online poppenspellessen geplaatst, maar toch liepen we tegen een muur aan. We konden het niet opbrengen om door te gaan. We voelden de tegenslag. Het duurt nu zo lang. We hadden overal naar toegeleefd. We zaten in een stroomversnelling, kregen van alles aangeboden. Het leek wel vanzelf te gaan en nu is alles weg. Zo voelde het.

Reflectie

We begonnen met reflecteren. Na deze drukke periode namen we even rust. We hadden ook wat lucht. Dankzij subsidie van het Fonds voor de Podiumkunsten konden we aan de slag met nieuw materiaal.

Na een week flink balen kwam het besef: we moeten focussen op waar we mee bezig zijn. We gingen aan de slag met een plan. Een nieuwe voorstelling maken voor volwassenen met de coronacrisis als onderwerp. En dan met name het verdriet dat ontstaat wanneer mensen elkaar niet kunnen zien.

De coronacrisis als onderwerp. Over het verdriet dat ontstaat wanneer mensen elkaar niet kunnen zien.

De gedachten dat we toch iets kunnen doen, iets maken wat troost biedt, dat hielp ons er bovenop. We hebben toffe ideeën. Zoals de taal van film en het live element van theater samenbrengen tot een nieuw genre: live-cinema.

Optreden mag wel weer. We leven toe naar 29 augustus. Dan mogen we spelen in het De La Mar Theater, een hele grote zaal. Het zal gek aanvoelen dat we straks uitverkocht zijn mét lege stoelen.

Droom

Onze droom is en blijft het internationale podium. Wij willen heel graag ons werk over de hele wereld laten zien. Poppenspel zonder woorden, maar met de internationale taal van emotie.