Door mijn handicap help ik nu anderen

Ik ben geboren met het TAR syndroom: een erfelijke afwijking. Pure pech, want mijn ouders zijn allebei drager, maar hebben het niet. Hoewel ik geen ernstige vorm heb, heeft het mijn leven zeker beïnvloed.

Het syndroom houdt in mijn geval in dat ik botafwijkingen heb. In je onderarm hoor je twee botten te hebben. Ik heb er maar één. Mijn armlengte is ongeveer de helft van de lengte van een normaal persoon. Daarnaast staan mijn armen krom. Hierdoor gebruik ik mijn lichaam anders dan anderen.

Ik kan niet alles

Ik til bijvoorbeeld sneller boven mijn macht. Ook slijt mijn lichaam sneller. Daarnaast heb ik scoliose, oftewel een verdraaiing en verkromming in mijn rug. Dat komt enerzijds door het syndroom, anderzijds doordat mijn armen een stuk korter zijn.

Daardoor werkt en reageert mijn lichaam anders. Bij koud en nat weer kan ik bijvoorbeeld minder ondernemen. Het weer is dagelijks van invloed op wat ik wel en niet kan.

Oordelen

Als kind had ik moeite met mijn handicap. Het was frustrerend dat ik niet hetzelfde kon als mijn leeftijdsgenoten. Ik had weinig vrienden en voelde me vaak onbegrepen. Ik zag er tenslotte anders uit en wist me daardoor soms geen houding te geven, ik hoorde niet echt ergens bij.

Er werd voor mij ingevuld wat ik wel en niet kon.

Andere kinderen vonden het soms raar. Daarbij zagen mensen dat ik iets had en daar werd dan ook regelmatig over geoordeeld. Er werd bijvoorbeeld voor mij ingevuld wat ik wel en niet kon. Daardoor werd ik onder- of juist overschat. Dat had als gevolg dat ik later heel wat gesolliciteerd heb, maar bijna overal werd afgewezen door mijn handicap.

Diploma’s

Ik heb het VWO afgerond en een opleiding tot laborant. Tijdens mijn studententijd had ik een hele fijne bijbaan, met een baas die het snapte en mij en mijn handicap accepteerde. Dat bestaat ook zeker, maar je moet soms hard zoeken. Dat heb ik wel gemerkt.

Ik had een fijne bijbaan, met een baas die het snapte en mij en mijn handicap accepteerde.

Na mijn opleiding kwam ik erachter dat het werk in het lab lastig vol te houden was. Ik heb daarnaast mijn papieren voor wiskundedocent. Maar ook zo’n baan sloopt mijn lichaam. Het put mij fysiek uit.

Bijles geven

Tijdens mijn studententijd ben ik begonnen met bijles geven. Dit groeide uiteindelijk uit tot een betaalde hoofdbaan. Inmiddels run ik mijn eigen bedrijf: Blije Lessen. Vandaaruit geef ik les aan leerlingen die vastlopen of dreigen vast te lopen in het onderwijs. Bijvoorbeeld doordat ze ADHD of autisme hebben.

Ik heb heel lang gewoon begrijpend lezen en rekenen gegeven. Totdat ik vorig jaar merkte dat ik dat niet meer zo leuk vond en de kinderen ook niet meer gemotiveerd waren. Ik werd vrolijker van kennislessen, om hun kennis te verbreden.

Zelfvertrouwen en motivatie

Eén van de redenen dat ik deze lessen op mijn eigen manier wil verzorgen, is dat lesgeven op scholen vaak heel statisch is. Een manier waar kinderen niet per se gelukkig van worden. Dit is bij mij dan ook de rode draad: het geluk van de kinderen.

Kinderen zitten vaak zó vast in het presteersysteem, dat ze zelfs van een vrije knutselopdracht in de stress schieten, huilen of boos worden. Mijn lessen bestaan grotendeels uit begrijpend lezen. Zo leren ze hun mening te geven, naar anderen te luisteren en creatief met de stof aan de slag te gaan.

Ik laat ze zien wat ze allemaal wél kunnen.

In hun hoofd is er dan geen structuur meer. Ik wil die prestatiemaatschappij een beetje uit het kind halen. Dit doe ik door ze te laten zien wat ze allemaal wél kunnen. Op die manier krijgen ze veel meer zelfvertrouwen en motivatie.

Energie

De lessen geven mij voldoening. Ik merk dat de kinderen er enorm door groeien, ik zie snel resultaat. Ze komen stuiterend het lokaal binnen en gaan ook stuiterend het lokaal weer uit. Daar krijg ik energie van. Mijn handicap heeft me sterker gemaakt. Ik ben blij dat ik dit op een positieve manier kan inzetten binnen mijn bedrijf.

Mijn handicap heeft me sterker gemaakt.

Eén van mijn doelen is om mensen met een afstand tot de arbeidsmarkt of beperking te helpen. Juist omdat ik weet hoe lastig het voor hen kan zijn. Ook voor mij was het moeilijk om mijn plekje in de maatschappij te vinden. Daarom voelt het fijn om nu deze kinderen te kunnen helpen.