Aart en ik hadden een sterke kinderwens. Meer dan negen jaar geleden schreven we ons dan ook in voor adoptie. We kwamen op enorme wachtlijsten terecht en zijn zelf in de tussentijd verder gaan zoeken.
Wij vonden draagmoederschap een hele mooie optie en wilden dat graag proberen.
Toen kwamen we in aanraking met Stichting Meer dan Gewenst, waar we van alles hebben geleerd over co-ouderschap, pleegzorg, adoptie en draagmoederschap. Wij vonden draagmoederschap een hele mooie optie en wilden dat graag proberen.
Eerste pogingen
Via een online forum vonden we onze eerste draagmoeder. Heel bijzonder was het, toen zij aan ons liet weten dat ze ons kindje wilde dragen. We hebben elkaar leren kennen en zijn uiteindelijk het traject gestart. Helaas was ze na zeven maanden nog niet zwanger en hebben zij en haar partner uiteindelijk besloten er niet mee door te gaan. Dat was heel verdrietig.
We waren echt verliefd op het idee van een kindje. Maar na deze poging ontmoetten we Nadia. Zij had al vier gezonde kinderen gekregen, maar wilde graag onze draagmoeder zijn. We startten opnieuw. Na de eerste en tweede terugplaatsing van het embryo was ze helaas niet in verwachting. Ook de volgende pogingen lukten niet.
Liefde op het eerste gezicht
Op dat moment vroegen we ons af of het nog wel vol te houden was. Maar met het alternatief, geen kindje, konden we niet leven. Toen we het hele adoptieproces dan ook weer hadden opgestart en draagmoederschap in Canada overwogen, kregen we een berichtje van Lianne.
Dat was liefde op het eerste gezicht. Er was meteen een klik.
Ons verhaal was haar via via ter ore gekomen en ze wilde wel een keer koffie met ons drinken. En dat? Dat was liefde op het eerste gezicht. Er was meteen een klik. We hebben elkaar ontzettend veel gesproken en wisten op een gegeven moment honderd procent zeker dat we met elkaar door wilden.
Magisch moment
De eerste poging sloeg niet aan. Bij de tweede poging waren we allemaal ziek, dus hadden we weinig verwachtingen. Maar een tijdje later liet Lianne ons het geweldige nieuws weten: ze was in verwachting! We brachten veel tijd met haar en haar gezin door. En op de dag van de bevalling waren we met z’n drieën in die ruimte. Het was zo’n mooi moment. Echt magisch.
Je hoort een kindje huilen en beseft ineens dat het hele traject is gelukt.
Je hoort een kindje huilen en beseft ineens dat het hele traject is gelukt. Alsof de wereld om je heen even verdwijnt. Nadat hij een tijdje bij Lianne op de borst heeft gelegen, hebben wij ik weet niet hoe lang met Tom in onze armen staan huilen. Het was ultiem geluk.
Speciaal plekje
De hele kraamweek hebben we bij Lianne en haar familie doorgebracht. Het was prachtig om dat met elkaar te doen. Eenmaal thuis was het met Tom geweldig. Wat we op een gegeven moment, toen hij ouder werd, echter wel merkten, was dat we een manier misten om hem de situatie uit te leggen.
Ook al hebben we overal in huis foto’s van Lianne hangen: een echt leuke en beeldende manier om het hem te vertellen was er niet. Net als dat er eigenlijk geen boekjes bestaan over twee vaders die een kindje hebben gekregen dankzij een draagmoeder.
Voor Lianne heeft Tom een speciaal plekje in haar hart.
Aart kwam dan ook op het idee om een prentenboek uit te geven. Dat gaat over twee beren die papa worden dankzij een draagmoeder. Tom vindt het fantastisch. Binnenkort komt ons andere boek uit, waarin we onze jarenlange reis naar onze kinderwens beschrijven. We hebben al onze verhalen daarin gebundeld. Zo kunnen we ook op die manier ons verhaal aan Tom vertellen en wie weet andere wensouders helpen door het delen van onze ervaringen.
Moeder
Het contact met Lianne was in het begin best wel intens, maar doordat zij zelf een gezin heeft en ook wij een druk leven hebben, is dat iets afgenomen. Toch appen of videobellen we zeker een paar keer per week en proberen we elkaar regelmatig te zien. Met verjaardagen bijvoorbeeld. Voor Lianne heeft Tom hoe dan ook een speciaal plekje in haar hart. En wij? Wij vinden het heel waardevol dat zij in zijn leven is.