Hiv? Durf te dromen!

Als politiek activiste was ik in mijn thuisland Zimbabwe niet meer veilig voor het regime van president Mugabe. Ik vluchtte en kwam vijf jaar geleden naar Nederland.

Tijdens de procedure rond mijn verblijfsvergunning liet ik een hiv-test uitvoeren. Een routine-onderzoek, zo dacht ik. Dat deze test mijn leven op zijn kop zou zetten, kon ik toen niet vermoeden. Toch is precies dat wat er gebeurde.

Wereld op zijn kop

Toen ik hoorde dat ik hiv-positief was, stortte mijn wereld in. In mijn thuisland werden aidspatiënten in kruiwagens naar de dichtstbijzijnde kliniek getransporteerd. Dat schrikbeeld was op mijn netvlies gebrand. Het lot van die patiënten was nu ook mijn lot, zo meende ik.

De eerste maanden na de diagnose waren ronduit verschrikkelijk. Ik was bang voor de dood en voelde me vreselijk eenzaam. Ook was ik huiverig mijn familie in Zimbabwe op de hoogte te stellen, uit angst dat mijn nieuws hen verdriet zou doen.

Ik was bang voor de dood en voelde me vreselijk eenzaam.

Tegelijkertijd was ik woedend. Tijdens mijn vlucht uit Zimbabwe ben ik verkracht door aanhangers van het regime. Was dat niet al genoeg? Moest ik daar ook nog hiv aan overhouden?

Licht aan de horizon

Vanaf het moment dat de diagnose gesteld werd, ben ik onder behandeling in het ziekenhuis. Ik krijg medicijnen die de vermenigvuldiging van hiv in mijn lichaam blokkeren.

Mijn beeld van hiv en aids bleek volkomen onjuist. Mijn leven ís niet voorbij, ondanks dat ik hiv-positief ben.

Ongeveer twee maanden na de diagnose bracht een verpleegkundige uit het ziekenhuis mij in contact met stichting ShivA. Haar ben ik nog steeds dankbaar. ShivA is een organisatie die mensen met hiv/aids professioneel begeleidt bij levensvragen.

Dankzij hen kwam ik erachter dat mijn levensverwachting vergelijkbaar is met die van mensen zonder hiv, zolang ik mijn tabletten iedere dag trouw slik. Daar had ik geen idee van gehad. Mijn beeld van hiv en aids bleek volkomen onjuist. Mijn leven ís niet voorbij, ondanks dat ik hiv-positief ben.

Leren, accepteren en durven dromen

Ik leerde om te gaan met hiv, mijn nieuwe zelf en mijn hiv-infectie te accepteren. Hierbij heeft vooral geholpen dat ik via ShivA regelmatig met lotgenoten kon spreken.

Mijn familie is inmiddels op de hoogte dat ik hiv-positief ben en heeft dit volledig geaccepteerd. Dat is belangrijk voor mij, omdat mijn familie belangrijk voor me is.

En, misschien nog wel het allerbelangrijkste: ik leerde dat het ook voor mij realistisch is om te durven dromen! Ik hoop in 2018 te kunnen starten met een opleiding maatschappelijk werk. Én dat ik binnen afzienbare tijd met mijn kinderen verenigd word.

Positive Sister

Ik heb er bewust voor gekozen mensen in mijn omgeving niet te vertellen dat ik hiv-positief ben. Niet uit schaamte, maar een eventueel stigma houdt voor mij in dat ik dat moet bestrijden. En ik wil niet meer vechten. Ik wil positief in het leven staan. Door andere vrouwen te steunen.

Mentaal gaat het goed met me. Zó goed dat ik inmiddels een zogenaamde Positive Sister ben geworden: ik begeleid nu zelf hiv-positieve vrouwen tijdens hun tocht naar acceptatie en de bewustwording dat ze nog een heel leven vóór zich hebben.

Boodschap

Ik heb getwijfeld of ik mijn verhaal hier wel wilde vertellen. Het rakelt pijnlijke herinneringen op. Uiteindelijk was er één duidelijke reden om het tóch te doen: wie weet bevindt zich onder de lezers iemand die hiv-positief is en die niet weet wat hij of zij ermee aan moet.

Mocht diegene er zijn, dan wil ik hem of haar op het hart drukken: geloof me, je leven is niet over nadat je de diagnose hiv krijgt! Als je trouw je medicatie slikt, dan heb je alle reden om te durven dromen.

En, misschien nog wel het allerbelangrijkste: ik leerde dat het ook voor mij realistisch is om te durven dromen!