Topsport als je blind bent? Waarom niet?!

Mijn ouders hebben me altijd gestimuleerd om te sporten. Ze brachten me naar trainingen en gingen mee naar wedstrijden. Op een gegeven moment werd ik fanatieker. Ik vond het te saai om te sporten zonder doel.

Triatleten

Zomer 2016. Ik ben samen met mijn guide Linda van Vliet en onze coach Bas de Bruin in Rio de Janeiro voor de paralympische zomerspelen. We doen mee als triatleten en dat betekent dat we 750 meter zwemmen, 22 kilometer fietsen en 11 kilometer hardlopen.

Logistieke en organisatorische operatie

Onze wedstrijden zijn normaliter in de ochtend, maar nu starten we ’s middags en dat betekent dat we rustig kunnen ontbijten. Voor een belangrijke wedstrijd eet ik alleen wat ik de hele week al eet en altijd minimaal twee uur voor de start. Linda en ik doen rustig aan om in onze concentratie te komen.

Voor een belangrijke wedstrijd eet ik alleen wat ik de hele week al eet en altijd minimaal twee uur voor de start.

Daarna gaan we ons voorbereiden, een hele logistieke en organisatorische operatie. Wedstrijdpak aantrekken, helm bestickeren met ons startnummer, tattoos aanbrengen op wetsuit, armen en benen en tas inpakken met alle spullen die we nodig hebben. Als het tijd is, fietsen we naar het parcours. Hier wordt ons materiaal en wijzelf uitgebreid gecontroleerd. We moeten zijn wie we zeggen te zijn, onze outfits moeten identiek zijn, ons materiaal deugdelijk en alle reclame-uitingen afgeplakt.

Samenwerking

Lang voordat het startschot zal klinken, zetten we onze fiets klaar in de wisselzone en hangen we onze helmen aan het stuur. Dit is ook het moment om onze samenwerking af te stemmen tijdens de overgangsmomenten van zwemmen naar fietsen en van fietsen naar hardlopen. De resterende tijd probeer ik wat ontspanning te vinden met muziek of een boek. En in Rio zijn we ook continu op zoek naar schaduw, airco en andere manieren van verkoeling.

Als topsporter kan je het niet veroorloven een zwakke plek te laten zien.

Mijn gedachten dwalen even af naar mijn vader en moeder, die in 2015 en een paar maanden voor deze paralympics zijn overleden. Wat had ik ze graag bij me in de buurt gehad. Mijn tegenstanders weten niks van dit verlies. Als topsporter kan je het niet veroorloven een zwakke plek te laten zien.

Gezonde wedstrijdspanning

Vlak voor de start worden we naar een vlot gebracht van waaraf we het water in gaan. We gieten water over ons heen om niet teveel op te warmen. In de hitte verliezen we liters vocht. De spanning stijgt flink want er is geen afleiding meer. Gedachten gieren door mijn hoofd en rillingen sidderen door mijn lijf. Gezonde wedstrijdspanning want na het startschot is het over.

Elke keer als ik de weg omhoog voel gaan, weet ik dat er weer een rondje op zit.

Wij, de categorie ‘volledig blinden’, mogen als eersten weg en tijdens de wedstrijd is het de dood of de gladiolen. Elke bocht en helling zitten in mijn systeem. Zo vaak hebben mijn guide en ik hierop getraind. Het fietsen en hardlopen doen we in rondjes van 5,5 kilometer. Elke keer als ik de weg omhoog voel gaan, weet ik dat er weer een rondje op zit. Daarnaast coacht Linda mij door te roepen waar we ons bevinden en welke afstand we inmiddels hebben afgelegd.

We hebben eruit gehaald wat erin zat. Wij waren heel goed en onze tegenstanders waren dat ook.

De eindstreep

We komen die dag in Rio als zesde over de finish en zijn tevreden. We hebben eruit gehaald wat erin zat. Wij waren heel goed en onze tegenstanders waren dat ook. Je hebt niet alles zelf in de hand. Voor ons is onze status als topsporter het belangrijkst en die hadden we eerder in het jaar met een tweede plek op het WK in Rotterdam al veilig gesteld.

Mijn ouders zeiden altijd; probeer het maar gewoon. Ze hebben me alle dingen laten doen die mijn ziende zusjes ook deden.

Mijn ouders zeiden altijd; probeer het maar gewoon. Ze hebben me alle dingen laten doen die mijn ziende zusjes ook deden. Toen ik wat ouder was zeiden ze; regel het zelf maar. Daar ben ik heel zelfstandig van geworden. Door de manier waarop ze met me omgingen heb ik me nooit afhankelijk en eigenlijk nauwelijks gehandicapt gevoeld.