Laat de armoe de pest maar krijgen

Ik woon al veertig jaar in Kanaleneiland en mijn man zelfs zestig. Hij heeft de opbouw van de wijk meegemaakt. Ik ben een actieve wijkbewoonster en ken veel eenzame mensen. Mensen die tussen vier muren blijven. Zij komen de deur niet meer uit.

Soms denken ze: “Ik ben teveel.” En dan gaan ze op hun kamer zitten verpieteren. Dat vind ik zielig. Ook in mijn wijk zie ik dat. Mensen van wie de man of vrouw overlijdt en die dan alleen blijven. En die je dan ineens niet meer tegenkomt in het trappenhuis of op straat.

Samen sporten of koffie drinken

Ik probeer mensen daar uit te halen. Dan zeg ik: “Kom! Er is wat te doen daar-en-daar!” Soms willen ze niet en dan zeg ik: “Maar ik ga met je mee!” En dan is het goed. Dat is ook waarom we leuke dingen organiseren. Samen sporten of koffie drinken.

Als je eenmaal in gesprek raakt over eenzaamheid dan komen de verhalen. Vanmorgen sprak ik nog een vrouwtje dat zei: “Ik ben eenzaam, want ik ben vreemd hier. Niemand praat met me en ik durf ook niet goed.” Dan moet zo’n vrouwtje echt een drempel over en dat is heel moeilijk als je al op leeftijd bent.

Soms willen ze niet en dan zeg ik:
“Maar ik ga met je mee!”
En dan is het goed.

Verhaal kwijt

Op het buurthuis leerde ik bijvoorbeeld Lies kennen. Ze heeft veel pech in haar leven gehad. Ze was gescheiden, haar man had haar in de steek gelaten. Dat vond ik zo zielig. Ze had geen geld, het ging ook niet goed met de gezondheid van haar kinderen. Zelf was ze heel dik en dan zat ze daar op die stoel met een trui vol vlekken. Ik sprak haar wel eens aan en dan vertelde ze me vanalles over haar leven.

Daar kon een blind paard geen schaai doen.

Ze moest echt haar verhaal kwijt en deed dat bij mij. Ze had veel zorg voor anderen maar niemand bekommerde zich echt om haar. Als ik naar haar huis ging werd ik er niet in gelaten. Eén keer heeft ze me binnen gelaten, ik wist niet wat ik zag. Daar kon een blind paard geen schaai doen.

Uiteindelijk werd Lies ziek, moest ze verhuizen en ging ze steeds verder achteruit. Een paar weken geleden kwam ik haar dochter tegen. We spraken samen over haar moeder. Twee dagen daarna ging de telefoon. Lies was gestorven. Ik ben de dag erop afscheid gaan nemen en ging ook naar de begrafenis. Er was bijna niemand.

Onzichtbare eenzaamheid

Er is een hoop eenzaamheid in de wijk, alleen zie je het niet. Mensen willen het ook niet weten van zichzelf. Soms is het ook een gevoel, want dan komen de kinderen elke week langs en toch voelt iemand zich alleen. De oplossing is soms heel simpel. Zo breng ik elke dag mijn krantje naar een buurman, dan kan hij het lezen en later brengt ie het weer terug.

De oplossing is soms heel simpel.
Zo breng ik elke dag mijn krantje naar een buurman en later brengt ie het weer terug.