Ga rustig aan de kant van de rivier zitten

In 2013 kreeg ik pijn in rug, schouders, nek en hoofd. Ofwel: fibromyalgie. Ik moest een stapje terug doen en opnieuw uitvinden wat wel en niet goed voor me is.

Een nieuwe balans vinden ging niet vanzelf. Het was nodig om echt aan de gang te gaan met mezelf. Want mijn lijf reageert op stress en gedoe. Telkens kom ik weer een stukje verder.

Kleine uitdagingen

Ik ben iemand die dingen goed wil doen, maar met beperkte energie is dat moeilijk. Ik ging tobben en dat hielp niet. Al doende leerde ik om uitdagingen kleiner te maken. Waardoor ik plezier hou in dingen.  En toch steeds nieuwe stappen zet.

Ik begon met 10 minuten. Nu wandel ik minimaal een half uur in het Maximápark.

Zo begon ik met 10 minuten wandelen. Een cesartherapeute heeft me geholpen met mijn houding tijdens het lopen. Nu wandel ik bijna dagelijks minimaal een half uur in het Maximápark.

De rivier oversteken

Ik heb een workshop gevolgd voor mensen met overbelasting. We werden meegenomen in het verhaal van de heilige Christoffel, de sterkste man ter wereld. Hij helpt mensen de rivier over te steken. Op een dag moet hij een kind overzetten en gaat hij bijna ten onder aan de last in de woelige rivier. Het blijkt kindje Jezus te zijn en die zegt: ‘Je draagt nu de last van de wereld op je schouders’.

Spring niet zomaar in de rivier. Kijk naar de stroming. Ga rustig aan de kant zitten. Geniet van de rivier. Laat je dragen door de stroming.

Natuurlijk gaat dit over een mens die gebukt gaat onder verantwoordelijkheidsgevoel. Het gevoel dat je alles moet kunnen dragen. De wijze les voor mij: spring niet zomaar in de rivier. Kijk naar de stroming. Ga rustig aan de kant zitten. Kijk waar een goede plek is om over te steken.

Tegen de stroom ingaan is niet geschikt voor mij. Ik kan me laten dragen door de stroom, met de stroom meegaan. Genieten van de rivier. Dat doet me goed. Dat geeft me energie.

Creatief

Ik vind het fijn om creatief bezig te zijn; dit helpt me om me te uiten en om dingen een plek te geven. Enige tijd geleden volgde ik een verhalenworkshop. We moesten nadenken over een dier waarin je jezelf herkent. Ik koos voor een slak, die een zware last meedraagt.

Ik koos voor een slak, die een zware last op zijn rug draagt.

Het idee van TragePost was toen net ontstaan. Brievenpost wordt ook wel ‘slakkenpost’ genoemd. Dus die slak was misschien zo gek nog niet? Uiteindelijk kreeg mijn trage slak vleugels. Ook in het kunstwerk dat ik een jaar later maakte bij een schilderworkshop.

Het avontuur van TragePost

In 2018 kreeg ik het idee voor TragePost. Ik had behoefte aan verbinding: een kaartje sturen, maar ook een kaartje ontvangen. Het is elke keer weer een verrassing wanneer de post komt.

En niet alleen ik, maar ook andere deelnemers genieten van het delen van iets positiefs. Het is laagdrempelig, voor deelnemers, maar ook voor mij. Ik kan er energie aan geven wanneer het mij uitkomt. Het is een mooi avontuur.