Weer dringt de werkelijkheid de zonnige hersenspinsels die ik zojuist nog had opzij. Zonder pardon neemt het bezit van me, als een dichttrekkend wolkendek voor een bui die los gaat barsten.
Dit zou wel eens een voorbode kunnen zijn voor zwaar weer waar ik me niet tegen wapenen kan. Gelukkig word ik door het mogelijke onheil door niemand aan banden gelegd en blijf ik mobiel.
Mijn geweldige vrouw is rationeel genoeg om zaken in het juiste perspectief te zien en gaat haar eigen weg. Gaat werken als dat van haar wordt verwacht. Neemt de tijd de dagelijkse inkopen te doen en vertrouwt erop dat ik best ook even alleen kan zijn.
De vier dagelijkse rondgangen met de hond vertrouwt ze me zonder bijgevoel toe. De hond is al meermaals een prima hoeder gebleken. Aan de riem weet hij me in het rechte spoor te houden en in vrijheid lijkt hij een extra zintuig in te schakelen, waarmee hij feilloos mijn neurologisch falen aanvoelt.
De hond is al meermaals een prima hoeder gebleken.
Ik kan en mag gaan en staan waar ik wil. Gelukkig vind ik mijn weg nog steeds door het verkeer, al kom ik mezelf zonder het te beseffen weleens tegen waar ik niet had willen zijn. De navigatie faalt weleens, maar een uitblinker daarin ben ik toch nooit geweest.
De kans dat me iets zal overkomen buitenshuis is net zo groot als thuis. Of ik nu met een ambulance naar het ziekenhuis gebracht wordt. Een omstander het alarmnummer belde of omdat iemand die de boel kan inschatten en een weloverwogen keus maakt dat te doen, omdat de situatie zich ernstiger laat aanzien dan de medicatie aan kan. Het is het doel dat telt.
De kans dat me iets zal overkomen buitenshuis is net zo groot als thuis.
Eerlijk is eerlijk. Van de straat geplukt worden na een aanval is misschien de beste optie van de twee. Je gaat tenslotte met spoed op weg naar goede medische zorg. Je identiteit wordt in het ziekenhuis vastgesteld en met wat geluk komen ze er snel achter met wie ze te maken hebben, zodat me een adequate behandeling te wachten staat.
Mijn geliefde wordt op de hoogte gesteld. Dat is even schrikken natuurlijk. Ik was tenslotte goedgemutst op weg gegaan naar A maar vond mezelf terug bij B. Dat wetend weer op weg gegaan, maar op punt C het spoor, mezelf en mijn bewustzijn kwijtgeraakt.
Rit in een ambulance; waren er toeters en bellen? Ik weet het niet, want pas in een ziekenhuisbed kom ik weer bij de mensen. Later hoor ik hoe het volgens omstanders zou zijn gegaan daar buiten. Beter daar dan thuis. Heb je ook geen gedoe met de buren.
Ik was tenslotte goedgemutst op weg gegaan naar A maar vond mezelf terug bij B.
Cadeautje binnen ons gezin "Als instanties belden, vroeg ik ze om later terug te bellen." | Ziek? Hoezo ziek? "Vandaag voel ik me goed. En morgen, daar kan ik toch niets aan veranderen." | Hoe vertel ik het mijn zoontje? "Vanuit mijn kennis en ervaring heb ik een kinderboek geschreven over epilepsie. Als voorleesboek of om als kind zelf te lezen." |