Vroeger had ik een mok waar op stond: “Life is what you make of it”. Ik denk dat ik lang naïef ben geweest om te denken dat het leven maakbaar was. Dat je het zelf kon vormen tot iets moois. Als dat waar was zouden we nu allebei gezond zijn, met werk en twee kinderen. We zouden met zekerheid onze toekomst tegemoet gaan.
Maar mijn vriend en ik hebben allebei kanker (gehad). We zijn allebei jong. We waren net verhuisd en in de toekomst zagen we kinderen. Geen kanker.
Ik kon het allemaal aan
Toen hij ziek werd, en lang ziek bleef, deed ik zo veel mogelijk alleen. Ik kon het allemaal wel aan. Ik ging maar door, achter elkaar, werk, extra schoonmaken, vriend ‘s nachts naar de eerste hulp brengen wanneer dat moest.
Slapen kwam er eigenlijk in een gewone nacht niet van wegens jeuk, overgeven, spierkrampen, en algemene zorgen over wat er verder op ons pad zou komen.
Ik bleef alles alleen doen
De buren verzonnen mooie manieren om te laten weten dat ze er waren. Terwijl ik bij mijn vriend in het ziekenhuis zat hebben ze een keer de hele kamer versierd voor kerst.
Een andere keer kregen we een bonnenboekje, met bonnen goed voor grasmaaien, cakejes, avondeten, boodschappen, en andere zaken. Het gaf mij een ongelofelijk goed gevoel om zo veel fijne buren om ons heen te hebben. Het maakte alles dragelijker.
Om hulp vragen vond ik erg moeilijk
Ik wist dat het niet echt goed ging met mij, maar ik zag niet dat ik een keus had. Blijkbaar vind ik om hulp vragen een van de moeilijkste dingen die er is. Zelfs de bonnen heb ik niet gebruikt. Ondertussen liep ik op het randje van een burn-out.
Tip: als er mensen in jouw buurt wonen die bijvoorbeeld ziek zijn, hou er rekening mee dat hulp vragen en accepteren moeilijk kan zijn.
Blijf vooral vragen hoe het gaat. Vraag niet alleen naar de zieke, maar ook naar de familie er omheen.
We moesten iets verzinnen
Toen bij mij kanker werd geconstateerd, was mijn vriend nog niet zodanig hersteld dat we de rollen om konden draaien. We moesten iets verzinnen. Voor mijn operatie heb ik een inmiddels bevriende buurvrouw gesproken. Nog altijd ongeruster over mijn vriend dan over mezelf, vertelde ik dat ik niet goed wist hoe ik het allemaal moest regelen. Ze ging me helpen met hulp vragen.
Tip: als je zelf niet om hulp durft of kunt vragen, vraag dan of iemand anders dat voor je wilt doen.
Je zult versteld staan van de positieve reacties zoals “Ja natuurlijk!” en “Geen probleem!”
Wat hebben we nodig?
Met mijn vriend heb ik toen bedacht wat we nodig hadden. En wie we in de buurt wat beter kenden. De buurvrouw heeft hen – namens ons – gevraagd wie er wilde helpen. Samen hebben we een whatsappgroep opgezet.
Tip: Samen met zes families hebben we een whatsappgroep opgezet
Zes families om ons heen zorgden er na mijn operatie voor dat we wekenlang vers eten hadden. Elke dag kwam er iemand langs om te kijken hoe het ging en of we nog iets nodig hadden. Dat was fantastisch! Wij dachten dat we een omslachtige hulpvraag hadden gesteld. Maar de reactie van de mensen om ons heen was: “Hè hè, kunnen we eindelijk iets doen!”
De toekomst
Inmiddels hebben we manieren gevonden om als twee kneusjes ons huishouden te doen. Ons leven samen is niet stabiel te noemen. We hebben geen idee wat de toekomst brengt.
We zullen in elk geval nooit meer denken dat wij zelf de touwtjes in handen hebben. Maar hoe het ook uitpakt voor ons, het voelt goed zulke fijne mensen dichtbij te hebben.